اسطوره نابغه بدبین

آیا افراد باهوش نسبت به طبیعت انسان دیدگاه های منفی بیشتری دارند؟ شخصیت‌های داستانی، مانند شرلوک هلمز، دکتر هاوس، و فرانک آندروود (البته به نیمی از بازیگران اصلی بازی تاج و تخت اشاره نکنیم) ایده نابغه بدبین را رایج کرده‌اند.

نابغه بدبین کسی است که بیش از حد باهوش است و از طریق این هوش، دریافته است که اکثر مردم جهان خودخواه، فریبکار و حاضرند هر کاری که لازم است برای پیشرفت انجام دهند. نوع شخصیت مبتنی بر این باور است که اعتماد به دیگران ساده لوحانه و احمقانه است و بدبینی نشانه هوش و ذکاوت است. اما آیا این باور مبتنی بر واقعیت است؟ آیا بدبینی در واقع نشانه شایستگی است؟

تحقیقات نشان می دهد که اگرچه مردم بر این باورند که بدبینی و هوش دست به دست هم می دهند، حمایت علمی کمی برای آن وجود دارد یا اصلاً وجود ندارد (Stavrova & Ehlebracht, 2019). اولاً، بدبین ها در واقع باهوش تر نیستند. در هر صورت، افرادی که به دیگران اعتماد دارند، اغلب باهوش‌تر و شایسته‌تر از کسانی هستند که نسبت به طبیعت انسان بدبین هستند.

انتظارات در مقابل واقعیت

استاوروا و البراخت (2019) یک سری مطالعات را برای بررسی باورهای مردم در مورد توانایی های افراد بدبین (در مقابل افراد غیر بدبین) انجام دادند. آنها دریافتند که مردم بر این باورند که افراد بدبین در کارهای شناختی (مانند حل مسائل یا انجام محاسبات) بهتر عمل می کنند، اما در کارهای اجتماعی بدتر هستند (به ویژه کارهایی که شامل مراقبت از دیگران است).

به عبارت دیگر، آنها دریافتند که اکثر مردم به ایده نابغه بدبین اعتقاد دارند. وقتی کسی را می‌بینیم که به دیگران اعتماد ندارد، تصور می‌کنیم که آن شخص باهوش است، اگر نه به خصوص مهربان.

سپس، محققان پرسیدند که آیا این باورها توسط واقعیت پشتیبانی می‌شوند یا خیر. به عبارت دیگر، آیا افراد بدبین واقعا باهوش ترند؟ اگر چیزی بود، برعکس بود. به طور کلی، بدبینی با هوش و توانایی شناختی ارتباط منفی داشت. جالب است که رابطه بین بدبینی و هوش تا حدودی به تفاوت های فرهنگی بستگی دارد.

در جوامع فاسدتر، همبستگی منفی کمتری بین بدبینی و شایستگی وجود داشت. اما حتی در آن زمان، هرگز شواهد قانع‌کننده‌ای برای همبستگی مثبت بین هوش و بدبینی وجود نداشت. در کارهای مرتبط، استاوروا و البراخت (2018) دریافتند که کسب آموزش بیشتر، در طول زمان، بدبینی را کاهش می دهد.

برای مطالعه مقاله آیا معنای زندگی یک توهم است؟ کلیک کنید.

هرگز یک بدبین را دست کم نگیرید

چرا مردم این باور (اشتباه) را دارند که بدبینی نشانه هوش است؟

می تواند تا حدی بر اساس شخصیت هایی از فرهنگ عامه باشد. متناوبا، می تواند نمونه ای از یک اثر جبرانی باشد (Kervyn et al., 2010). وقتی یاد می‌گیریم که فردی در یک ویژگی امتیاز خوبی می‌گیرد، گاهی اوقات تمایل داریم تصور کنیم که او در برخی زمینه‌های دیگر کمبود دارد. بنابراین، اگر فردی بدبین و سرد باشد، ممکن است فرض کنیم که او این موضوع را به طریق دیگری جبران می‌کند (با باهوش بودن، یا خوب بودن در تشخیص‌های پزشکی نادر).

توضیح دیگر این است که دست کم گرفتن یک بدبین خطرناک است. افرادی که باورهای بدبینانه دارند بیشتر احتمال دارد برای رسیدن به اهداف خود دروغ، تقلب و دزدی کنند. بنابراین، اگر با یک بدبین سر و کار دارید، ممکن است ایده خوبی باشد که فرض کنید آنها باهوش و توانا هستند. ما فرض می کنیم که افراد بدبین باهوش هستند زیرا دست کم گرفتن توانایی های آنها بسیار خطرناک است.

اعتماد نشانه هوش است

تحقیقات نشان می دهد که اعتماد، به جای بدبینی، نشانه هوش است. بین اعتماد به افراد و توانایی شناختی رابطه مثبتی وجود دارد (استورگیس و همکاران، 2010). مسلماً این رابطه به این دلیل وجود دارد که افراد بدبین از یادگیری در مورد جهان دست می کشند و خود را بر روی ایده ها و فرصت های جدید می بندند. به نقل از استفان کولبر: «بدبینی به عنوان حکمت ظاهر می شود، اما دورترین چیز از آن است. زیرا بدبین ها چیزی یاد نمی گیرند. زیرا بدبینی یک کوری خودساخته است، یعنی طرد دنیا، زیرا می ترسیم به ما صدمه بزند یا ناامیدمان کند.»

طنز تحقیقات استاوروا و اهلبراخت این است که اگرچه اعتماد به دیگران کار هوشمندانه‌ای است، اما ممکن است همیشه به نظر فرد قابل اعتمادی به نظر نرسد. اکثر مردم به اشتباه معتقدند که افراد بدبین باهوش تر از کسانی هستند که به دیگران اعتماد دارند.

این بدان معناست که شاید شما باید به مردم اعتماد کنید، اما اجازه ندهید که بدانند چقدر به آنها اعتماد دارید.