تاثير مداخله ي بازي درماني عروسكي بر مهارت هاي ارتباطي كودكان درخودمانده

پژوهش حاضر جهت بررسي تاثير مداخله بازي درماني عروسكي بر مهارت‌ هاي ارتباطي كودكان مبتلا به اختلالات فراگير رشد انجام شده است.
روش کار: پژوهش به شيوه اقدام ‌پژوهي ‌طرح‌‌ محور و در قالب طرح شبه آزمايشي پيش‌ آزمون و پس ‌آزمون با گروه شاهد انجام پذيرفته و جامعه آماري آن كودكان درخودمانده سنين پيش ‌دبستاني ‌سال تحصيلي 89-1388 شهر مشهد بوده ‌اند. 10 نفر به صورت تصادفي به دو گروه آزمون و شاهد تقسيم شدند. گروه آزمون در جلسات بازي درماني عروسكي با ميانگين 22 جلسه شركت داده شده و پيش‌ و پس از مداخله، آزمون مقياس ارتباط اجتماعي اوليه براي دو گروه اجرا گرديد. داده‌‌ ها با استفاده از آزمون ‌هاي آماري يومن ويتني و رتبه‌ هاي علامت ‌دار ويلكاكسون تحليل گرديدند.
يافته ها: در خرده آزمون هاي ارتباط چشمي در حيطه درخواست‌ رفتاري آغازگرانه (P=0.012)، درخواست هاي آغازگرانه سطح پايين (P=0.012)، پاسخ به يک تعامل اجتماعي (P=0.015)، درخواست ‌هاي رفتاري آغازگرانه كلي (P=0.011) و در خرده مهارت انجام درخواست ‌ها (P=0.005) بازي درماني عروسكي به گونه اي معني دار اثربخش بوده است. در خرده آزمون هاي دستيابي به اشيا (P=0.355)، درخواست كردن آغازگرانه (P=0.214)، اشاره به اشيا (P=1.00) و در مورد خرده ‌آزمون دادن اشيا (P=0.074) مداخله اثربخش نبوده است. همچنين يافته هاي كيفي برگرفته از گزارش والدين نيز حكايت از اثربخش بودن مداخله دارد.
نتيجه گيري: مداخله بازي درماني عروسكي بر مهارت‌ هاي ارتباطي كودكان درخودمانده اثربخش.