تحقیق: 39 مکانیسم های دفاعی

39 مکانیسم  دفاعی

بررسی مفهوم مکانیسم های دفاعی در روانشناسی با نخستین مقالات فروید در سال ۱۹۳۶ آغاز شد. وی مکانیسم های دفاعی را به عنوان عملیات ذهنی که افکار و احساسات دردناک را از حوزه آگاهی دور نگه می دارنده  توصیف کرد. روان تحلیل گری معاصر مکانیسم های دفاعی را بخشی از الگوی ارتباطی و رشد بهنجار می داند که از ایگو محافظت می کنند و در سازش یافتگی فرد نقش دارند .

از این رو شناخت و دسترسی به مکانیسم های دفاعی به عنوان یکی از سازه های بنیادین شخصیت که افکار و رفتار را جاری می سازند، ضروری به نظر می رسد . علیرغم محوریت دفاع ها در نظریه های روان پویشی، پژوهش های تجربی در مورد این موضوع، رشد آهسته ای داشته اند.

اکثر پژوهش ها روی میزان فراگیر بودن یک حالت دفاعی یا استفاده از یک نوع دفاع خاص بوده و این با نظر فروید که معتقد بود کاربرد دفاع یک عنصر تعیین کننده برای فهم میزان سازگاری و آسیب شناسی است، مغایرت دارد  مکانیزم های دفاعی، فرآیندهای روان شناختی ناخودآگاهی هستند که با کاستن تأثیر هیجانات ناخوشایند و به حداکثر رساندن هیجانات خوشایند، از افراد در برابر اضطراب و خطرات درونی و بیرونی محافظت می کنند.

مکانیسم های دفاعی، فرآیندهای روانشناختی ناخودآگاهی هستند که با کاستن تأثیر هیجانات ناخوشایند و به حداکثر رساندن هیجانات خوشایند. از افراد در برابر اضطراب و خطرات درونی و بیرونی محافظت می کنند .  پژوهشگران بر این نکته تأکید کرده اند که باید بین مکانیزم های دفاعی و س بک های مقابله تمایز قائل شد

راهبردهای مقابله نیازمند آگاهی کامل و تصمیم گیری برای مدیریت و حل موقعیت مشکل آفرین هستند؛ در حالی که مکانیسم های دفاعی ناهشیارانه روی می دهند و فقط می توانند با حالت هیجانی درونی تداخل کد لمد و تحریفی از واقعیت به وجود آورند. علاوه بر این، راهبردهای مقابله وابسته به موقعیت، ولی مکانیسم های دفاعی انعکاس دهنده خصوصیات نسبتا پایدار افراد هستند.

دفاع ها را به سبکهای رشد نایافته، روان رنجور روان رنجور و رشد یافته تقسیم کرده اند (۲). دفاع رشد نایافته دفاعی واپس رو نده محسوب می شود. دفاع های روان رنجور روان رنجور نیز به مؤلفه های وسواسی و سرکوب گر تقسیم می شوند

مکانیزم های دفاعی رشد نایافته و نروان رنجور، شیوه های مواجهه غیرانطباقی و ناکارآمد می باشند مکانیسم های دفاعی رشد یافته به منزله شیوه های مواجهه انطباقی، بهنجار و کارآمد محسوب می شوند. هر سبک دفاعی شامل مکانیسم های دفاعی ویژه ای می شود. مشخص شده است که در افراد مبتلا به اختلال های روانی، سبک دفاعی اغلب رشد نایافته و غیر انطباقی و در جمعیت غیر بالینی سبک دفاعی به مراتب رشد یافته تر است.

آنچه که در اکثر تحقيقات مربوط به دفاع های روانی از جام می شود، در درجه اول بررسی سبک دفاعی و در درجه دوم مکانیسم های دفاعی برجسته ای است که افراد از آنها استفاده می کنند. مکانیسم های دفاعی با توجه به نقشی که در محافظت در مقابل اضطراب دارند و به دلیل این که جزء راهبردهای دفاع هیجان مدار تعریف می ش وند، برای فهم بسیاری از نظریه های شخصیت ضروری هستند.

شواهد حاکی از آن است که دفاع ها راه منحصر به فردی برای توصیف و فهم شخصیت ارائه می دهند . از این رو در فهم شخصیت و حتی در شناخت عمیق بسیاری از اختلالات شخصیت توجه به مکانیسم دفاعی از ضروریات است.

همانگونه که توضیح داده شد، همه‌ی ما دارای خزانه‌ای از انواع و اقسام مکانیسم‌های دفاعی (از شکل‌های ناپخته تا شکل‌های پخته‌ی آن) هستیم؛ و در مواقع و شرایط مختلف آن‌ها را به کار می‌بریم.

اما اگر این خزانه‌ی در دست‌ رس محدود باشد؛ و به فرض، مکانیسم دفاعی که فرد غالباً به کار می‌برد مکانیسم دفاعی فرافکنی باشد، چنین فردی نمی‌تواند در شرایط مختلف ، به شکلی منعطف از مکانیسم‌های دفاعی مختلف استفاده کند؛ و همانگونه که  توضیح داده شد، رویارویی او با دنیا و محیط پیرامونش شکلی غیرمنعطف و بدبینانه پیدا خواهد کرد. در واقع، مکانیسم‌های دفاعی در فرد، الگوی ادراک، تفکر، احساس و رفتار فرد را می‌سازد.

اگر این مدل باعث شود که فرد در موقعیت‌های مختلف و به شکلی نامتناسب، مثلاً، از مکانیسم دفاعی فرافکنی استفاده کند، دنیا و افراد را آسیب‌رساننده و بدخواه خود خواهد دید و شخصیتی بدبین (یا پارانویید) خواهد داشت.

با این ترتیب، الگوهای رفتاری او هم متأثر از چنین نگاهی خواهد بود و می‌توان حدس زد که در حوزه‌های مختلف زندگی‌اش با مشکل روبه‌رو خواهد شد. مثلاً در روابط صمیمی و نزدیک احساس خطر می‌کند، در زندگی شغلی و اجتماعی نیز خود را در معرض آسیب از طرف دیگران خواهد دید و نمی‌تواند به کسی اعتماد کند.

در چنین حالتی که الگوی استفاده‌ی فرد از مکانیسم‌های دفاعی ناکارآمد باعث اختلال در عملکرد او در حوزه‌های مختلف خانوادگی، اجتماعی، شغلی یا تحصیلی فرد می‌شود، به اصطلاح گفته می‌شود که فرد دچار «اختلال» است و نیازمند کمک حرفه‌ای و تخصصی روان‌پزشکان و روان‌شناسان بالینی برای درمان این اختلال خواهد بود.