چکیده:
هدف: بيماري پاركينسون نوعي اختلال تحليل برنده سيستم عصبي مركزي در سالمند است و پژوهش حاضر با هدف اثربخشي شناخت-رفتار درمانگري بر مولفه هاي سلامت عمومي سالمندان مبتلا به بيماري پاركينسون بود.
روش: در اين مطالعه روش پـژوهش به صورت نيمه-آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه از جامعه آماري سالمندان مبتلا به پاركينسون در نظر گرفته شد، نمونه هاي پژوهش شامل 40 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شده و با روش تصادفي به دو گروه آزمايش و گواه تقسيم شدند. گروه آزمايشي تحت درمان شناختي-رفتاري سالمندي در 10 جلسه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه سلامت عمومي GHQ-28 بود كه در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون اجرا گرديد.
يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه درمان شناختي ـ رفتاري موجب بهبود مولفه هاي سلامت عمومي در گروه آزمايش شده است (p<0 1).=””>
نتيجه گيري: شناخت-رفتار درمانگري سالمندي موجب بهبود كليه مولفه هاي سلامت عمومي بيماران مبتلا به پاركينسون مي شود. بنابراين اين روش را مي توان در بيمارستان ها و آسايشگاه ها به عنوان يك درمان تكميلي به كاربست. بنابراين ارائه درمان شناختي ـ رفتاري در كنار ساير مداخلات پزشكي به عنوان بخشي از درمان و مراقبت به سالمندان مبتلا به پاركينسون توصيه مي گردد.
کليدواژگان: شناخت ، رفتار درمانگري سالمندي، سلامت عمومي، پاركينسون
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.