خود شيفتگي نيز مانند تمام خصيصه هاي شخصيتي مي تواند در مواردي سالم و گاهي ناسالم باشد. اگر خود شيفتگي افراد متناسب با واقعيت رشد كرده باشد در اين هنگام مي توان گفت فرد خود شيفتگي سالمي دارد. خود شيفتگي در دو فاز ايده آل سازي و تحسين طلبي نمايان مي شود و در تعامل منسجم اين دو فاز رشد مي كند. زمانيكه آرمان و تحسين با يكديگر همنوا و دروني باشند مي توان از خود شيفتگي سالم بحث كرد، وقتي كسي هدف دارد، اهدافش درونيست، براي دست يابي به آنها تلاش مي كند و در راستاي دست يابي به آنها به موفقيت و پيشرفت نائل مي شود. اين فرد، خود شيفتگي نسبتا سالمي دارد.درين هنگام، درون اين فرد، بيرون او را مي سازد. اين جمله به اين معناست كه خود سازي دروني سبب مي شود فرد، مورد پسند ديگران نيز رفتار كند. او براي دل خودش نه رضايت ديگران حفظ ظاهر مي كند. حال كسي را تصور كنيد كه دروني تو خالي دارد ولي در سدد كسب بيروني ايده آل است. او دائما مورد پسند ديگران رفتار مي كند تا امتياز كسب كند و پيشرفت كند. درين هنگام تقويت و تشويق اين افراد سبب مي شود تا ابد، وابسته و تو خالي بمانند. آنها ظاهري جامعه پسند و دروني پر از هيجانات سركوب شده دارند. براي اينكه متوجه نارسيسيزم ناسالم شويم كافيست به دل خود رجوع كنيم تا چه حد تصوري كه ديگران از ما دارند با تصوري كه خودمان از خودمان داريم متفاوت است. گاهي در خفا افراد آنچنان از خود بيزارند كه لحظه اي تاب و توان تنها شدن و مواجهه با خود را ندارند. يكي شدن آرمان و تحسين يعني يكي شدن اهداف دروني با ظاهر بيروني كه خود به خود سبب جلب توجه و كسب تحسين مي شود.