3 باور غلط درباره ازدواج
ازدواج آن چیزی نیست که قبلا بود تقریباً نیمی از ازدواج ها به طلاق ختم می شود. برای جلوگیری از چنین نتیجه ای ، بسیاری از زوج ها تصمیم می گیرند تا یک سال یا بیشتر با هم زندگی کنند تا سازگاری خود را برای ازدواج آزمایش کنند.
و با این حال ، این زوج ها به همان اندازه احتمال طلاق دارند که کسانی که در ابتدا با هم زندگی نکردند.
در عین حال ، ازدواج برای بسیاری از افراد ایده آل است و حدود 90 درصد از بزرگسالان در برهه ای از زندگی خود ازدواج خواهند کرد. آیا ما با فشارهای بیولوژیکی و فشارهای اجتماعی محکوم به وارد شدن به روابط متعهدانه هستیم که ناخشنودمان می کند؟
بنیامین کارنی و توماس بردبری ، روانشناسان دانشگاه کالیفرنیا ، لس آنجلس شک کردند که چنین چیزی وجود دارد و در عوض استدلال کردند که ازدواج برای اکثریت قریب به اتفاق زوج ها یک شیوه رضایت بخش است.
در مقاله ای که اخیراً در مجله ازدواج و خانواده منتشر کردند ، تحقیقاتی را مرور کردند که سه فرضیه رایج درباره ماهیت ازدواج را به چالش می کشد.
باور نادرست 1: رضایت زناشویی ناگزیر با گذشت زمان کاهش می یابد
یکی از ثابت ترین یافته ها در علم روابط ، کاهش ناگزیر رضایت زناشویی در طول این سال ها بوده است. این “حقیقت” حتی در کتاب های درسی مقدماتی روانشناسی ارائه شده است ، و من سالهاست آن را به دانش آموزان خود آموزش داده ام.
بهترین چیزی که می توانیم به آن امیدوار باشیم این است که در یک زندگی راحت و نه هیجان انگیز با هم کنار بیاییم ، اما بسیاری از زوج ها حتی نمی توانند این کار را انجام دهند – یا خردهای دریافتی به همین ترتیب ادامه می یابد. .
این یافته از مطالعات طولی ناشی می شود که طی آن رضایت از روابط زوجین چندین بار در طول چند سال اندازه گیری می شود. هنگامی که محققان هر بار میانگین را محاسبه می کردند ، در طول مطالعه شیب کاهش رضایت از روابط را دریافت می کردند.
با این حال ، کارنی و بردبری معتقد بودند ، تجزیه و تحلیل دقیق تر داده ها این فرض را به چالش می کشد. اگر مسیر زوج هایی را که ازدواج خود را با رضایت نسبتاً بالایی آغاز می کنند با کسانی که سطح شروع آنها نسبتاً پایین است مقایسه کنیم ، تصویر متفاوتی را مشاهده می کنیم.
کسانی که سطح بالا را شروع می کنند ، در طول سالها همچنان بالا می مانند ، در حالی که کسانی که سطح پایین را ایجاد می کنند ، به سرعت سقوط می کنند و میانگین را برای همه پایین می آورند.
اما پس چگونه نرخ بالای طلاق را توضیح می دهیم؟ مطمئناً ، زوج های ناراضی در معرض افزایش طلاق هستند ، اما کارنی و بردبری خاطرنشان کردند که حتی زوج های خوشبخت نیز می توانند به طلاق برسند.
این نشان می دهد که یک رویداد بزرگ ناگهانی ، مانند خیانت ، می تواند پایه و اساس ازدواج رضایت بخش را متزلزل کند.
برای مطالعه در رابطه با باور های مخرب ازدواج و روابط زناشویی کلیک کنید.
باور نادرست 2: ارتباط ضعیف باعث ایجاد ناراحتی در ازدواج می شود
این باور عمومی در بین محققان و پزشکان وجود دارد که سبک های منفی ارتباطی ریشه بسیاری از ازدواج های ناخوشایند است. بنابراین ، یکی از اهداف مشترک درمان زناشویی آموزش شیوه های ارتباطی م couثرتر به زوجین است.
در تعریف منظور ما از الگوهای ارتباطی منفی ، اکثر روانشناسان به “چهار اسب آخرالزمان” جان گاتمن ، دانشمند روابط ، متکی هستند: انتقاد ، تحقیر ، حالت تدافعی و سنگ اندازی.
به گفته کارنی و بردبری ، با این حال ، یافته های تحقیقاتی اخیر این فرض را به چالش کشید. اولاً ، شیوه های ارتباط منفی همیشه منجر به مشکلات زناشویی نمی شود.
گاهی اوقات ، مسائل زناشویی حرف اول را می زند و ارتباطات ضعیف ناشی از تلاش های ناکام برای حل مشکل است.
در مواقع دیگر ، الگوهای ارتباطی منفی می تواند در بلند مدت به نفع زوجین باشد ، هرچند که در کوتاه مدت با سطوح بالای ناراحتی همراه باشد. این امر به ویژه در مورد زوج هایی که با مشکلات شدیدی مانند سوء مصرف مواد رو به رو هستند صادق است .
در چنین مواردی ، “چهار سوارکار” ممکن است تنها راه ارتباط شدید موضوع با شریک متخلف باشد.
باور غلط 2 نیز بر این فرض استوار است که افراد می توانند شیوه ارتباط خود را تغییر دهند. در حالی که شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد زوجین می توانند از شیوه های ارتباطی مثبت در طول دوره درمان استفاده کنند ، اما مطالعات بعدی نشان می دهد که اکثر زوجین ظرف چند ماه یا چند سال پس از پایان درمان به عادت های قدیمی خود باز می گردند.
با این حال ، یک یافته ثابت این است که کاهش منفی به طور کلی در بلندمدت موثر تر از افزایش مثبت است.
باور نادرست 3: یافته های زوج های مرفه سفیدپوست در همه روابط کاربرد دارد
در نیم قرن گذشته ، روابط به صورت علمی مورد مطالعه قرار گرفته است و تقریباً همه شرکت کنندگان در تحقیق زوج های سفیدپوست دارای تحصیلات خوب ، طبقه متوسط و دگرجنس گرا بوده اند.
، ما در حال حاضر اطلاعات زیادی در مورد پویایی چنین روابطی و نحوه کمک به چنین زوج هایی در تنگنا داریم. با این حال ، ما باید مراقب باشیم که فرض کنیم آنچه از این زوج ها آموخته ایم می تواند در مورد زوج های اقلیت یا کم درآمد استفاده شود.
به عنوان مثال ، کارنی و بردبری به طرح تقویت ازدواج های سالم اشاره کردند، برنامه ای که توسط دولت برای آموزش مهارت های ارتباطی به زوج های کم درآمد کمک مالی شده است ، اشاره کردند. علیرغم هزینه قابل توجه برنامه ، زوجهای آموزش دیده هیچ پیشرفتی درازمدت در ازدواج خود نسبت به کسانی که آموزش ندیده اند نداشتند.
در عوض ، بهبود مهارت های مشارکت در حل مشکلات بدون توجه به سبک ارتباط موثرتر نشان داده شد.
در حالی که تحقیقات بیشتری در زمینه پویایی نژادی و ازدواجهای اقلیت ، وضعیت اجتماعی -اقتصادی (درامد) بر نتایج روابط تأثیر بسزایی گذاشته است.
به عنوان مثال ، صورتحساب غیرمنتظره پزشک یا تعمیر ماشین ممکن است برای خانواده ای از طبقه متوسط یک ضربه مالی ناخوشایند باشد. با این حال ، این می تواند خرابی مالی ، حتی بی خانمانی ، برای زوج های کم درآمد ایجاد کند.
خانواده های دارای درامد پایین بیشتر از زوج های مرفه تر ، استرس های بیرونی قابل توجهی را در زندگی خود تجربه می کنند ، که می توانند برای مقابله با این موارد وسایل لازم را جمع آوری کنند.
به عبارت دیگر ، اگر در سفره یا سقف بالای سر شما غذا نباشد ، مهارتهای ارتباطی خوب معنایی ندارند. بنابراین ، آنچه زوج های کم درآمد به آن نیاز دارند ، درمان نیست ، بلکه وسیله ای برای غلبه بر فقر است.
به طور خلاصه ، کارنی و بردبری خاطرنشان کردند که رفتارها “به خودی خود صحبت نمی کنند.” به این معنا که شما نمی توانید نتیجه یک سبک تعامل خاص را بدون درک زمینه ای که در آن اتفاق می افتد پیش بینی کنید.
برخی از زوج ها با شیوه های ارتباطی “منفی” در زندگی زناشویی خود بسیار خوشحال به نظر می رسند ، در حالی که برخی دیگر بدبختی خود را با نمای مکالمه دلپذیر پنهان می کنند. سپس ، هدف درمانگر این است که به زوجین کمک کند راهی برای تعامل پیدا کنند که برای آنها مفید باشد.
