فیلم به من خوش آمدی
نارسیسیم (Narcissism ) یا خودشیفتگی ، نام نوعی بیماری روانی است که فرد مبتلا به آن بطور افراطی خودشیفته است و ایده های درونی خود را برترین می داند. این واژه که اولین بار توسط زیگموید فروید وارد فرهنگ لغت روانپزشکی شد، یکی از شایع ترین بیماری های روانی حال حاضر جهان را تشکیل می دهد که افراد زیادی در سرتاسر جهان گرفتار آن هستند. شایع ترین علائم نارسیسیم، خود بزرگ بینی مفرط ، قرار نگرفتن در جمع ، استفاده از دیگران به منظور رسیدن به اهداف خود و نیاز به توجه از جانب دیگران می باشد.« به من خوش آمدید » بطور روایتگر زندگی زنی به نام آلیس می باشد که کم و بیش گرفتار این معضل شده است.
آلیس ( کریستن ویگ ) زن جوانی است که دارای مشکلات روانی متعددی می باشد. وی که عاشق اُپرا وینفری و نحوه اجرای برنامه تاک شوی معروف اوست، به تازگی در یک مسابقه بخت آزمایی برنده 86 میلیون دلار شده است. آلیس که از این اتفاق هیجان زده است، تصمیم می گیرد برنامه تاک شوی مربوط به خودش را راه اندازی کند و در آن از تجربیات زندگی خودش و چیزهایی که فکر می کند جالب هستند صحبت کند که اتفاقا علی رغم ظاهر عجیب و غریب اجرای او، برنامه مورد پسند مخاطبین هم قرار می گیرد اما…
« به من خوش آمدید » در پسِ ظاهر کمدی خود، انتقادی آشکار به سیستم رسانه ای در ایالات متحده است که در چند سال گذشته در آثاری از جمله « شبگرد / Nightcrawler » و « دختر گمشده /Gone Girl » مورد انتقاد قرار گرفته بود. آلیس پس از اینکه ثروت رویایی اش را بدست می آورد به سمتی قدم بر می دارد که جامعه آمریکایی همواره از آن استقبال به عمل آورده یعنی یک تاک شوی جدید با آدمهایی که جلوی دوربین می توانند آنها را سرگرم کنند؛ حال به هر شیوه ای که می خواهد باشد!
آلیس برای اینکه بتواند برنامه خودش را داشته باشد نیازی به تجربه و دانش ندارد و تنها کافی است تا بخشی از ثروتش را خرج کند تا بتواند مقابل دیدگان میلیون ها مخاطب قرار بگیرد. خودشیفتگی و عدم تسلط روحی آلیس زمانی که به مقابل دوربین می آید برخلاف تصور سازندگان برنامه، با استقبال خوبی مواجه می شود و جامعه تاک شوی او را علی رغم حال و هوای بی ادبانه و عجیب و غریبش می پذیرد.
موقعیت های کمدی « به من خوش آمدید » صرفا در صحبت های آلیس در مقابل دوربین و دیالوگ های عجیبش خلاصه می شود و سازندگان قصد داشته اند تا با بکارگیری انواع و اقسام کنایه های رسانه ای انتقاد آمیز، موقعیت های کمدی جذابی خلق کنند که می توان گفت تا حدود زیادی موفق به انجام اینکار نیز شده اند. البته « به من خوش آمدید » در پرداخت شوخی ها عالی و بی نقص نیست اما در کنایه زدن به تاک شوها و فرهنگ ” تاک شو پذیر ” آمریکا بهترین عملکرد را داشته است.
فیلم اما با رسیدن به یک سوم پایانی دچار لغزش می شود و تسلط خود را بر اجزای فیلمنامه از دست می دهد. در یک سوم پایانی که قرار هست آلیس تغییری در وضعیت خودش بوجود بیاورد و به نوعی خرابی ها را ترمیم کند، فیلم به ورطه کلیشه می افتد و از رمق می افتد. شیرا پیون، کارگردان « به من خوش آمدید که تنها فیلم بلند کارنامه هنری اش یک اثر کمدی ضعیف به نام « Fully Loaded » بوده، نتوانسته در یکدست نگه داشتن فضای کمدی فیلم موفق عمل کند که شاید باید عمده دلیل آن را کم تجربی وی قلمداد کرد.
« به من خوش آمدید » شخصیت اصلی بامزه و دوست داشتنی دارد و کلام نافذ و رفتار بیمارگونه وی می تواند باعث خنده تماشاگر شود اما این شخصیت برای 100 دقیقه مقابل دوربین قرار گرفتن کافی نیست. فیلم نیاز به شخصیت های مکملی هم دارد که بتوانند در تعامل با آلیس، موقعیت های کمدی جدیدی بوجود بیاورند تا از یکنواخت بودن فضای فیلم جلوگیری بعمل آمده باشد اما این شخصیت های مکمل در « به من خوش آمدید » وظیفه چندانی برای انجام دادن ندارند و صرفا یک سایه هستند.
کریستین ویگ که با فیلم « ساقدوش ها » نشان داد که می تواند بازیگر قابل اعتمادی باشد، در « به من خوش آمدید » بهتر از هر زمانی دیگری است. وی به خوبی توانسته شخصیت چندگانه آلیس که آمیخته ای از غرور و جنون است را به تصویر بکشد و البته کاری کند که تماشاگر هم این درهم آمیختگی را دوست داشته باشد. وی در عین حال که می تواند یک خودخواه منفور باشد، می تواند یک زن آسیب دیده قابل درک هم باشد که دوست داشتنش کار سختی نیست.
« به من خوش آمدید » را در مجموع می توان اثری کمدی در انتقاد از سیستم رسانه ای در ایالات متحده دانست. رسانه ای که باعث شهرت افرادی نظیر کیم کارداشیان و خانواده اش شده که با قرار دادن زندگی شان در مقابل دوربین باعث شهرت فراوانی شده اند. « به من خوش آمدید » اگر اثری باهوش تر بود می توانست به یکی از بهترین کمدی های سال مبدل شود اما ایرادات فیلمنامه و ضعف های کارگردانی که منجر به از دست رفتن ایده بکر فیلم شده است. با اینحال « به من خوش آمدید » به یکبار دیدنش می ارزد.
