نقد روانشناسی فیلم سیتادل (ارگ)

تامی (آنورین بارنارد) و جوآن (امی شیلز) همسرش, که باردار است، در یک آپارتمان ویران شده زندگی می کنند. یک روز، زمانی که تامی در آسانسور گیرکرده است میبیند که گروهی از نوجوانان که همگی هودی پوشیده بودند، جوان را احاطه کرده اند و قصد آزار دادنش رادارند.  تامی با درماندگی نظاره گر حمله باند به همسرش بود و ناامیدانه سعی می کرد از آسانسور خارج شود. وقتی به جوآن میرسد او را کتک خورده، با سرنگی در شکمش می یابد. در یک فلاش بک در بیمارستان، جوآن زنده  مانده و السا (هری ساندرز)، دختری سالم را به دنیا می آورد. با این حال، جوآن برای چندین ماه در کما باقی می‌ماند و در نهایت از خدمات پشتیبانی نجات خارج می‌شود. تامی که غمگین است، مورد توجه و کمک یک پرستار مهربان،به نام ماری (وونمی موساکو)قرار میگیرد، که سعی می‌کند به او کمک کند تا با آگورافوبیا، نتیجه تجربه آسیب‌زا، کنار آید و به آن چیره شود.