همه گیری COVID-19 یک رویداد آسیب زا
یک ترس وحشتناک برای امنیت شخص و امنیت عزیزان. از دست دادن عزیزان. بیماری شدید و مرگ. انزوای اجتماعی بی سابقه. عدم اطمینان مزمن در مورد زندگی و آینده فرد.
شکی نیست که همه گیری COVID-19 یک چالش جدی برای بهزیستی احساسی و حتی سلامت روان به طور خاص است.
فقدان مزمن یقین ، از دست دادن شغل انبوه و مشکلات اقتصادی به تنهایی اغلب برای ایجاد بی ثباتی در افراد کافی است ، چه برسد به این واقعیت که ما با بیماری بسیار مسری و کشنده ای روبرو هستیم که هر یک از ما ممکن است در هر زمان قربانی آن شویم.
در حالی که بدون تردید این همه گیری یک عامل استرس زا و تهدید بالقوه برای سلامت روان است ، آیا این یک ضربه واقعی محسوب می شود؟
در ظاهر ، این همه گیری به طور منظم در مدل ها عواملی که ممکن است منجر به ایجاد post- واکنش های استرس زا . از یک جهت ، این همه گیری ادامه دارد و استرس بسیاری از مردم در مورد آن به رویدادهای احتمالی آینده مربوط می شود نه تجربیات واقعی در گذشته. برعکس ، مدلهای سنتی پاسخ به استرس پس از سانحه بر اساس تعریف نشان می دهند که واکنش در پاسخ به چیزی است که در گذشته اتفاق افتاده است.
علاوه بر این ، اکثر مدل های استرس پس از سانحه پس از مواجهه مستقیم با یک رویداد تهدید کننده زندگی بلافاصله رخ می دهد.
تجربه مردم از همه گیری عمدتا غیر مستقیم است (به عنوان مثال از طریق تماشای اخبار در مقابل تجربه بیماری یا مرگ یا نزدیک به مرگ) و عنوان رویدادهای استرس زا فوراً تهدید کننده زندگی نیستند ، اما محصولات جانبی همه گیری مانند از دست دادن شغل ، بی ثباتی مالی و انزوای اجتماعی هستند با این وجود ، چندین مطالعه قبلاً نشان داده است که حتی در این شرایط غیرمعمول ، افراد نشان دادن واکنش های استرس زا سنتی را به همه گیری نشان میدهند.
برای مطالعه در رابطه با مراحل و واکنش بدن به ویروس کرونا کلیک کنید.
شرایط خاصی نیز مربوط به قرنطینه وجود دارد که ممکن است منجر به افزایش پاسخ های استرس زا شود. اعضای خانواده که ممکن است در خانه خود مورد سوء استفاده قرار بگیرند ، در طول همه گیری همه گیر این رفتارها را تشدید کرده اند ، بخشی در نتیجه افزایش استرس و بخشی در نتیجه زمان بیشتر صرف شده در خانه و تعداد کمتری از مراکز در دسترس برای کمک.
علاوه بر این ، کارکنان مراقبت های بهداشتی ، که در معرض برخی از وحشتناک ترین و سوزناک ترین صحنه های بیماری و مرگ جدی قرار گرفته اند ، ممکن است اکنون به دلیل تجربیات خاص خود در طول همه گیری ، در معرض خطر ابتلا به استرس پس از سانحه قرار بگیرند.
فراتر از آنچه در حال حاضر مشاهده می کنیم ، دلایلی وجود دارد که اعتقاد داشته باشیم پاسخ های آسیب زا به همه گیری ممکن است با گذشت زمان افزایش یابد.
به طور کلی ، در بحبوحه یک رویداد استرس زا ، مردم تمایل دارند به “حالت بحرانی” بروند ، و تنها زمانی است که اوضاع آرام تر می شود و آنها فرصتی برای انعکاس دارند ، ممکن است از مشکلات روانی خود رنج ببرند.
قطعاً این امکان وجود دارد که حتی در شرایطی که تعداد زیادی از مردم در بحبوحه این بیماری همه گیر با مشکلات روانی خود دست و پنجه نرم می کنند ، این تعداد حتی ممکن است افزایش یابد (به امید خدا) همه گیری تمام شده و زندگی به حالت عادی باز می گردد. بخشی از این افراد احتمالاً تا حدی دچار آسیب می شوند.
در حالی که هنوز چیزهای زیادی در مورد ارتباط بین COVID-19 و تروما باقی مانده است ، این همه گیری یک یادآوری مفید است که رویدادهای آسیب زا می توانند به آهستگی آشکار شوند ، به طور جمعی تجربه شده و حتی تا حدی ماهیتی غیر مستقیم دارند.
ضروری است که ما توجه داشته باشیم از این واقعیت که حتی اگر همه گیری به طور کامل در مفاهیم معمول ما در مورد تروما قرار نگیرد ، ما باید به این واقعیت حساس باشیم که برخی از افراد ممکن است هنوز علائم استرس پس از سانحه را تجربه کنند. با این کار می توانید بسیاری از افرادی را که در حال حاضر رنج می برند به شکل مناسب راهنمایی کنید.
این که COVID-19 یک آسیب سنتی باشد یا خیر ، میزان بالای تخریب و عدم قطعیت ناشی از آن همچنان بسیاری از مردم را درگیر خود خواهد کرد. ما باید آماده باشیم تا به آنها کمک کنیم از این تجربه وحشتناک عدم کنترل و ترس مداوم برای امنیت و رفاه خود رهایی یابند.
