آزمون جملات ناتمام راتر

آزمون جملات ناتمام راتر

آزمون های جملات ناتمام به عنوان یکی از روشهای فرافکن در ارزشیابی شخصیت مورد استفاده می باشد و اول بار در سال 1930 بوسیله تندلر به کار برده شد متخصانی چون راد شور ویلر استاین راتر ساکس لوی وویلرمن با پژوهش های خود ارزش و کارایی جملات ناتمام را در ارزشیابی تعارضات روانی تخیلات عواطف بازخوردها و برداشت های آزمودنی نیازها شکست ها و مکانیسم هایی که وی به کار می برد تاکید کرده اند و آنها را وسیله مناسبی برای کسب اطلاعات که یافته های آزمون های دیگر را تکمیل می دانند
در این آزمون ها اگر چه تفسیر پاسخ های مبتنی بر تجربیات آزمونگر است و روش نمره گذاری خاصی برای آزمون پیشنهاد شده با وجود این به هنگام تفسیر صرف نظر از روش نمره گذاری معمولا به فراوانی پاسخ ها زمان تکمیل جملات طولانی تظاهرات رفتاری آزمودنی پاک شدگی عدم تکمیل بعضی از سرآغازها و نوع ماهیت واژه های مورد استفاده و بار عاطفی آنها توجه می شود به طور کلی برسی کمی و کیفی جملات می تواند آزمونگر در شناخت بسیاری از ویژگی های آزمودنی از جمله درجه سازگاری عمومی وی سازگاری در خانواده مدرسه و محل کار پرخاشگری تسلط گرایی پیشرفت گرایی مردم گریزی و گوشه گیری کمک کند و تابلویی از اضطراب سوء ظن ترس های واهی احساس های ناایمنی احساس حقارت و خصومت را نیز در اختیار گذارد.