متقاعدسازی و روان پریشی
به نظر می رسد این روزها دیدگاه مشترکی در رسانه ها وجود دارد و چیزی شبیه به این آشکار می شود.
فرضیه: درصد بالایی از افراد در نقش‌های رهبری برجسته، مانند مدیران عامل، در طیفی از روان‌پریشی قرار دارند (من لزوماً با این موضوع مخالف نیستم)
فرض: وقتی به بیماران روانی نگاه می‌کنید، بسیاری از آنها ویژگی‌هایی را نشان می‌دهند که احتمال موفقیت آنها را بیشتر می‌کند، مانند جذابیت، اشتیاق، متقاعدکننده بودن و اعتماد به نفس (من هم با این موضوع مخالف نیستم).
بنابراین، این ویژگی ها به خودی خود روانی هستند و رئیس شما احتمالاً یک روان پریش است!
این آخرین قسمتی است که با آن مشکل دارم.
انصاف داشته باشید، همه کسانی که در مورد روان‌پریشی شرکتی می‌نویسند، چنین تعمیم‌های گسترده‌ای انجام نمی‌دهند، اما به نظر می‌رسد این احساسی است که رواج بیشتری پیدا می‌کند.
متأسفانه ، این امر نه تنها نمی تواند مشکل روانی شرکت ها را کاهش دهد ، بلکه در واقع بدتر خواهد کرد.
در واقع، بهترین راه برای اطمینان از اینکه روان‌پرستان واقعی تأثیر کمتری دارند این است که افراد خوب بیشتری قدرت و نفوذ خود را پرورش دهند
از جمله یادگیری اینکه چگونه متقاعد کننده تر و کاریزماتیک تر باشیم – همان ویژگی هایی که به عنوان “روان پریش” برچسب گذاری می شوند.
صفات مطلوب و صفات روانی
موضوعی که در مورد بسیاری از تفسیرهای رسانه ای در مورد روان پریشی شرکت ها وجود دارد این است که افراد ویژگی های گیج کننده را ایجاد می کنند.
آنها جذابیت سطحی را با کاریزمای واقعی اشتباه می گیرند.
بزرگواری با اعتماد به نفس؛ دستکاری با متقاعدسازی؛ و فقدان همدلی (یکی از مشخص‌ترین ویژگی‌های یک روانشناس با حسن نیت) با توانایی حفظ آرامش در میانه درگیری.
حتی اگر مفسران رسانه‌ها صریحاً این ویژگی‌ها را با روان‌پریشی ترکیب نکنند، این خطر وجود دارد که مخاطبان آن را اینگونه درک نکنند.
بیایید ابتدا تشخیص دهیم که ویژگی ها و مهارت های خاصی وجود دارد که در جامعه به طور کلی و در تجارت به طور خاص بسیار مؤثر است.
کاریزماتیک بودن، با اعتماد به نفس، مشتاق و متقاعدکننده بودن موثر است – چه بخواهیم چه نخواهیم، این واقعیت اجتماعی است.
شما مطمئناً می توانید آنچه را که به عنوان یک سوگیری برون گرا یا ارزش گذاری بیش از حد ویژگی های برون محور مانند کاریزما یا متقاعدسازی و کم ارزش دانستن ویژگی های درون محور مانند متفکر بودن یا خودآگاهی می بینید، نقد کنید، که می تواند در تنظیمات سازمانی نیز ارزشمند باشد.
این یک انتقاد معتبر خواهد بود و اساساً این همان چیزی است که سوزان کین در کتاب خود با عنوان (آرامش): قدرت درونگراها در دنیایی که نمی تواند دست از صحبت کردن بردارد، استدلال می کند.
چیزی که نقد معتبری نیست، تلفیق ویژگی‌های مثبت و مؤثر با ویژگی‌های واقعاً روان‌پریشی است.
در اینجا دلیل دیگری وجود دارد که چرا ویژگی‌های مطلوب را با روان‌پریشی برابر می‌دانیم.
قرار نیست مشکل حل شود بله ، روان پریشان در خارج وجود دارند ، وبرخی از آنها از نفوذ و اقتدار زیادی برخوردارند زیرا می دانند چگونه جذاب و متقاعد کننده باشند.
می‌توانیم هر چه می‌خواهیم فریاد بزنیم و فریاد بزنیم، اما تمایل طبیعی جامعه به تحسین افرادی که کاریزماتیک و جذاب هستند را تغییر نمی‌دهد.
چرا شرمساری مردم باعث کاهش روان‌پریشی نمی‌شود؟
به همین دلیل، ادغام ویژگی‌های مطلوب با روان‌پریشی، روانگردان را از برنده شدن باز نمی‌دارد، زیرا آنها به انجام کارهای مؤثر ادامه می‌دهند.
سایکوپات ها آفتاب پرست هستند.
آنها می دانند که کدام ویژگی ها خواسته آنها را به دست می آورند و در تقلید از این ویژگی ها عالی هستند.
در واقع ، بسیاری از ما حتی می‌توانیم از روان‌پریشان درسی بیاموزیم، یعنی اینکه بفهمیم چه چیزی مؤثر است و به جای انجام آن چیزی که دوست داریم انجام دهیم.
روانشناس کوین داتون ، نویسنده راهنمای موفقیت روانپزشکان خوب موافق است.
داتون به ما یادآوری می کند که سایکوپاتی یک طیف است و همه افراد در این طیف هانیبال لکتر یا نورمن بیتس نیستند.
حتی برخی از افرادی هستند که در طیفی تا حدودی رتبه بالایی دارند که فاقد همدلی نیستند و از ویژگی های خود برای همیشه استفاده می کنند.
داتون آنها را “روانی خوب” می نامد و نمونه ای از آنها وینستون چرچیل است.
اگر ما همچنان ویژگی های مطلوب را مورد خجالت قرار دهیم و آنها را “سایکوپاتیک” بنامیم ، ممکن است افراد خوب در نمایش این ویژگی ها دچار تردید شوند و احتمال موفقیت آنها کمتر شود.
در همین حال ، بیماران روانی تقلید از این ویژگی ها را متوقف نخواهند کرد زیرا آنها می دانند که آن کار می کنند.
اما با مشاهده روندی برای شرمساری افراد جاه طلب یا موفق، سایکوپات های واقعی انگشت خود را به سمت دیگران نشانه می روند ,زیرا این یکی از کارهایی است که سایکوپات ها انجام می دهند.
آنها دیگران را سرزنش می کنند و به آنها فشار می آورند, این امر باعث می شود توجه از سایکوپات های واقعی فاصله بگیرید و قدرت بیشتری را برای آنها کنار بگذارید.
این همان اصلی است که در مقاله خود در مورد نداشتن تجمل نادیده گرفتن سیاست های سازمانی بحث کردم، زیرا انجام این کار قدرت بیشتری را در دستان کمتر دقیق تر از شما باقی می گذارد.
اگر شما فردی هستید که در حال حاضر ، تا حدی ویژگی هایی را نشان می دهید که به اشتباه با سایکوپاتی اشتباه گرفته می شوند ، من شما را تشویق می کنم که به این ویژگی ها احترام میگذارید.
این امر در مورد کسانی که در حال حاضر آن ویژگی ها را ندارند اما علاقمند به پرورش آنها هستند نیز صدق می کند.
به عنوان مثال ، شاید شما به طور طبیعی “سیاسی” نیست اما شما ارزش یادگیری نحوه رفتار را می بینید.
بدانید که شما نیز می توانید مهارت های سیاسی خود را تقویت کنید ، یا متقاعد کننده و کاریزماتیک باشید ، در حالی که هنوز به عنوان یک فرد درونگرا به خودتان صادق هستید.
نکات مثبت ناشی از این ویژگی ها را بشناسید و از تلاش دیگران برای برچسب زدن آنها (یا شما) به عنوان “روانگردان” چشم پوشی کنید.
این ویژگی ها تنها در صورتی مشکل ساز می شوند که از آنها برای دروغ گفتن ، تقلب یا دستکاری و بدست آوردن خواسته خود با هزینه دیگران استفاده کنید.
اگر موافق هستید که اخلاق مهم است و روان پریش های غیر اخلاقی که دارای نفوذ و اقتدار هستند یک مشکل است ، سرکوب کردن ویژگی ها و مهارت های مطلوب شما کمکی نخواهد کرد.
به یاد داشته باشید که قدرت و نفوذ فقط مربوط به رتبه و موقعیت رسمی نیست.
رتبه فقط یک شکل قدرت است. شما می توانید از هر پله ای در نردبان شرکت قدرت بگیرید.
در واقع، اگر می‌خواهید از پیروزی روان‌پریشان واقعی و از دست دادن افراد خوب مانند خودتان جلوگیری کنید، پس این مسئولیت شماست که مهارت‌های سیاسی خود را ارتقا دهید و منابع قدرت خود را تقویت کنید.
مهم نیست در کجای نردبان شرکت هستید، و از آنها در راه های مثبت و اخلاقی استفاده کنید.
این روان پریشی نیست. این برعکس روان‌پریشی است.
برای اطلاعات بیشتر در خصوص حقایق جالب در باره روانپریش ها کلیک کنید.
