چرا سگ ها مردم را لیس می زنند؟

وقتی یک سگ صاحب یا یکی از اعضای خانواده خود را می لیسد، اکثر ما این را به عنوان نشانه ای از محبت تعبیر می کنیم. در واقع، ما معمولا به کودکان می گوییم که وقتی سگ آنها را می لیسد، به آنها “بوس” می دهد. حقیقت موضوع این است که علم دلایل خاصی را برای انجام این رفتار سگ ها مشخص نکرده است، اگرچه چند فرضیه رایج وجود دارد.

آیا محبت است؟

این امکان وجود دارد که سگ ها واقعاً از طریق لیسیدن ابراز محبت می کنند. به نظر می‌رسد لیسیدن یک فعالیت طبیعی است که سگ‌ها ممکن است از نظافت و محبتی که مادرشان در دوران نوزادی به آن‌ها داده‌اند، یاد گرفته باشند. به نظر می رسد سگ ها به عنوان بخشی از تعاملات اجتماعی یکدیگر را به روشی دوستانه لیس می زنند.

وقتی صحبت از مردم به میان می‌آید، سگ‌ها ممکن است سعی کنند صورت کسی را لیس بزنند، اما در غیر این صورت، ممکن است فقط به دنبال هر تکه پوستی موجود بروند. بنابراین لیسیدن یا لیسیده شدن ممکن است باعث آرامش سگ شود و ممکن است توسط سگ به عنوان وسیله ای برای نشان دادن احساسات گرم نسبت به شخص تلقی شود.

یک میان وعده چطور؟

یک فرض نسبتا معقول این است که این رفتار از رفتار سگ‌های وحشی مانند گرگ‌ها شکل گرفته است. وقتی یک گرگ بالغ به شکار می رود، هیچ کیسه خریدی برای بازگرداندن غذا به توله ها در لانه ندارند. بنابراین آنها خود را دره می کنند و هنگامی که توله گرگ ها برمی گردند، بزرگسالان را در اطراف دهان لیس می زنند که باعث برگشت آنها می شود و بنابراین غذای گرم از قبل هضم شده برای بچه های آنها فراهم می کند. بنابراین، ممکن است لیسیدن از آن رفتار باقی مانده باشد و سگ به سادگی نشان دهد که از چیزی برای خوردن لذت می برد.

طعم نمک؟

شاید رایج ترین توضیح (فراتر از این تصور که لیس ها بوسه هستند) این ایده باشد که سگ ها ما را می لیسند زیرا پوست ما به دلیل تعریق مزه شور می دهد. این فرضیه هرگز برای من کاملا معقول به نظر نمی رسید، زیرا سگ ها در واقع گیرنده های چشایی کمتری نسبت به انسان ها برای نمک دارند.

علاوه بر این، در حالی که گیرنده‌های نمک در انسان تا سراسر لبه زبان، از جمله نوک آن گسترش می‌یابند، هیچ گیرنده نمکی در نوک زبان سگ‌ها وجود ندارد. بلکه دو نوار کوچک از جوانه های چشایی واکنش دهنده نمک در کنار زبان آنها وجود دارد.

از نقطه نظر تکاملی، نیازی به کشف نمک اضافی نیست، زیرا سگ ها گوشتخوار هستند و معمولاً باید تمام نمک مورد نیاز خود را از سدیم موجود در گوشت دریافت کنند. به نظر من، این نشان می‌دهد که سگ‌ها ترجیحاً همان طور که مردم به دنبال تنقلات شور هستند، به دنبال نمک نیستند.

من جستجوی ادبیاتی انجام دادم تا ببینم آیا آزمایشی در مورد اینکه چرا سگ ها مردم را می لیسند انجام شده است یا خیر. من فکر کردم که حداقل باید روی فرضیه نمک کار شود، زیرا آزمایش آزمایشی آن بسیار آسان به نظر می رسید.

متأسفانه، هیچ مقاله منتشر شده ای در مورد این سؤال پیدا نکردم. با توجه به شکاف موجود در داده های موجود، تصمیم گرفتم یک آزمایش آزمایشی ساده انجام دهم.

برای مطالعه مقاله یادگیری کلمات در سگ های نابغه کلیک کنید.

روش آزمایش

من آزمایش را طوری تنظیم کردم که افراد بتوانند آن را در خانه خود انجام دهند. من موفق شدم 20 شرکت کننده را استخدام کنم که در خانه های تک سگ زندگی می کردند که مایل بودند حیوانات خانگی خود را آزمایش کنند. معیار این بود که سگ تا چه مدت زانوهای صاحبش را می لیسد، در حالی که مزه یکی از دیگری شورتر است.

هر فرد زانوها را با آب گرم پاک می کند و آنها را خشک می کند. محلول نمک [10 میلی لیتر (2 قاشق چای خوری) نمک روغنی حل شده در 125 میلی لیتر (1/2 فنجان) آب گرم] با حوله کاغذی روی یک زانو قرار داده شد و اجازه داده شد برای چند دقیقه خشک شود.

صاحب سگ با هر دو زانو باز نشست و سگش را صدا زد. وقتی سگ نزدیک شد و شروع به لیسیدن یک زانو کرد، زمان شروع شد. زمان صرف شده برای لیسیدن هر زانو در یک فاصله آزمایشی یک دقیقه ای ثبت شد. آزمون سه بار با حداقل یک ساعت بین هر آزمون تکرار شد. میانگین زمانی که سگ زانوی شور را لیسید در مقابل زانوی غیر نمکی (به نزدیکترین ثانیه گرد) به عنوان نقاط داده ثبت شد.

نتایج

تنوع زیادی در نتایج وجود داشت زیرا برخی از سگ‌ها در فواصل یک دقیقه‌ای زیاد لیس می‌زدند و برخی دیگر خیلی کم می‌لیسیدند. به نظر برخی از صاحبان سگ این بود که برخی از سگ ها خودسرانه یک زانو را در یک آزمایش انتخاب می کنند و آن یکی را می لیسند، بدون اینکه مزه زانوی دیگر را بچشند. با این حال، در طول سه آزمایش، به نظر می رسید که همه سگ ها در نهایت طعم زانوهای شور و غیر نمکی را چشیدند.

هنگامی که در تمام آزمایش‌ها و همه سگ‌ها میانگین گرفته شد، تقریباً هیچ تفاوتی بین مدت زمان لیسیدن زانوی نمکی در مقابل زانوی غیر نمکی وجود نداشت (میانگین 22.6 ثانیه برای شور در مقابل 22.9 ثانیه برای زانوی غیر نمکی). تفاوت آماری معنی‌داری بین این دو وجود نداشت.

آنچه می توانیم نتیجه بگیریم

با توجه به آسان بودن انجام این آزمایش خاص، من تعجب می کنم که هیچکس قبلاً آن را انجام نداده است. من مطمئناً امیدوارم که برخی از آزمایشگاه های رفتار سگ این را تحت شرایط کنترل شده تری آزمایش کنند.

حداقل، این نتایج نشان می‌دهد که یکی از توضیح‌های رایج در مورد اینکه چرا سگ‌ها تمایل دارند مردم را لیس بزنند – به‌ویژه، اینکه آنها به دنبال طعم شور هستند – به نظر می‌رسد هیچ پشتوانه تجربی ندارد. بنابراین ما را با دو فرضیه اول رها می‌کند:

1. سگ‌ها ما را لیس می‌زنند زیرا در گذشته تکاملی‌شان این راهی برای توله سگ‌های سگ وحشی بود تا از بزرگسالان غذا بخواهند، و لیسیدن صرفاً چیزی است که نشان می‌دهد سگ‌ها یک میان وعده می‌پسندند.
2. این یک ژست محبت است که باقیمانده محبتی است که توله سگ ها در زمانی که مادرشان با لیس زدن آنها را آراسته می کند احساس می شود.

ما هنوز دلیلی برای حمایت از یکی از این توضیحات نداریم. در هر صورت، اگر این داده های جدید را باور کنیم، فرضیه نمک از جدول توضیحات احتمالی خارج می شود.