قرنطینه و قدرت حافظه

قرنطینه و قدرت حافظه

تقریباً نیمی از استرالیا در حال حاضر در قرنطینه است، یک تجربه رایج احساس نادرست زمان و حافظه ضعیف وجود دارد.

چه روزی است؟ چه هفته ای است؟ آیا دیروز به سوپر مارکت رفتم یا روز قبل بود؟ آیا من واقعاً در فیلم سینمایی Groundhog Day حضور دارم و یک روز را بارها و بارها تجربه می کنم؟

در حالی که قرنطینه می تواند طیف وسیعی از تاثیرات مانند اضطراب و افسردگی را داشته باشد و هر دو می تواند حافظه را مختل کند که اینها تصویر کلی نیستند.

شواهد نظری و تجربی فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد حافظه و درک زمان بر اساس یک اصل اساسی هستند: تغییر در وضعیت جسمی و یا روانی شما ایجاد می شود.

بنابراین نتیجه می گیرد که وقتی تغییرات کمتری وجود داشته باشد ،تعیین اینکه چقدر زمان گذشته است، یا به یاد آوردن چه اتفاقی و چه زمانی رخ داده، دشوارتر می شود.

دانشمندان علوم شناختی به طور فزاینده ای از یک نظریه زیبا از حافظه با مفاهیم عمیق، که به عنوان نظریه پیوند زمینه شناخته می شود، استقبال می کنند.

بر اساس این نظریه ، خاطرات با پیوند تجربه شما با زمینه ای که در آن اتفاق افتاده است شکل می گیرد.

اما زمینه چیست؟ در واقع همه چیز!

فرض کنید یک رویداد برای من اتفاق می افتد: یک گربه عجیب وارد خانه من می شود.

من خاطره ای از این رویداد را با پیوند دادن گربه به بافت ایجاد می کنم – در این مورد، زمینه شامل محیط فیزیکی (خانه من) و وضعیت روحی من (غافلگیری و هیجان، زیرا من گربه ها را دوست دارم) را شامل می شود.

از آنجا که حافظه من همه جنبه های مختلف این رویداد را به هم پیوند داده است ، وقتی قسمتی از آن رویداد را تجربه می کنم (در اتاقی که گربه را دیدم ، با دیدن یک گربه دیگر هیجان زده می شوم).

حافظه من را وادار می کند تا تمام جنبه های دیگر رویداد را نیز به یاد بیاورم، و باعث ایجاد بازسازی در سرم شود، در آن زمان گربه ای عجیب وارد خانه من شد.

اما یک مشکل وجود دارد.

همانطور که ما خاطرات بیشتری را به نشانه های مشابه پیوند می دهیم ، پیدا کردن خاطره با آن نشانه ها دشوارتر می شود .

این به مانند یک جستجوی Google است – اگر عبارت جستجوی شما منحصر به آن مورد خاص باشد ، پیدا کردن آنچه می خواهید آسان است.

به همین دلیل است که ما اغلب بهترین حافظه را برای رویدادهایی که در زمینه های مختلف رخ می دهند ، داریم.

تصور کنید که به تعطیلات رفته اید و یک هفته شگفت انگیز را در گیلان سپری کرده اید.

در میان تمام خاطرات عمرتان ، تعداد کمی از آنها در دریای شمال اتفاق افتاده است ، بنابراین به راحتی می توانید آنچه را در تعطیلات خود انجام داده اید به خاطر بسپارید.

قفل کردن دقیقا برعکس این است.

در قرنطینه، رویدادهایی که ما تجربه می کنیم، همگی کمابیش زمینه یکسانی دارند. اگر تقریباً تمام وقت خود را در خانه خود می گذرانید ، تعیین خاطرات فردی از اتفاقاتی که در آنجا رخ داده است ، دشوارتر است.

مانند جستجوی Google است که همه چیز با واژه های جستجوی شما مطابقت دارد.

اما زمان از کجا می آید؟

زمان چیزی نیست که ذهن ما بتواند به طور مستقیم اندازه گیری کند. ما در مغز خود ساعت یا ساعت شنی نداریم.

خوشبختانه برای ما ، ذهن ما در ساختن مفاهیمی که نمی توانیم آنها را مستقیماً اندازه گیری کنیم ، بسیار خوب است.

چشم های ما نمی توانند عمق را به طور مستقیم اندازه گیری کنند، در عوض ما آن را با کمک نشانه هایی در محیط اطراف خود تخمین می زنیم.

بنابراین چگونه می توانیم میزان زمان سپری شده را اندازه گیری کنیم؟ ما آن را با ارزیابی میزان تغییر بین یک رویداد به یاد مانده و لحظه حال تقریب می کنیم.

وقتی یک رویداد را به خاطر می آورم ، مواردی وجود دارد که ممکن است با لحظه حال متفاوت باشد.

آیا من در مکان دیگری بودم؟ آیا من احساس متفاوتی داشتم یا متفاوت به نظر می رسیدم؟ مجموع این تغییرات می تواند برآوردی از مدت زمانی را که بین آن زمان و اکنون سپری شده است ، ایجاد کند.

این امر در آزمایش جالب توسط محققان روانشناسی آمریکایی لیلی ساهاکیان و جیمز اسمیت نشان داده شد.

شرکت کنندگان کلمات را در سه فهرست مختلف آموختند.

برخی از شرکت کنندگان بین هر فهرست تغییر زمینه ذهنی را تجربه کردند ، به این ترتیب به آنها آموزش داده شد که به موارد دیگری غیر از لیست قبلی فکر کنند.

گروه دیگری تغییر زمینه ذهنی را تجربه نکردند و به آنها دستور داده شد که فهرست قبلی را در نظر داشته باشند.

وقتی تغییرات بیشتری در زمینه ایجاد شد ، حافظه برای کلماتی که در لیست اخیر آموخته شده بود بهتر بود.

جالب اینجاست که وقتی از شرکت‌کنندگان پرسیده شد که از شروع آزمایش پنج دقیقه‌ای چقدر زمان گذشته است، گروه «تغییر زمینه» تخمین زد که این تجربه حدود یک دقیقه طولانی‌تر از گروهی است که هیچ تغییر بافتی را بین فهرست‌ها تجربه نکرده‌اند.

هنگامی که بین قسمت ها ، مانند شرایط قفل ، تغییرات زمینه ای کمتر بود ، افراد برای آخرین رویداد حافظه بدتری داشتند و گزارش کردند که زمان کمتری سپری شده است.

سایر آزمایشها نتایج مشابهی را با تغییر مکان فیزیکی نشان داده اند.

بنابراین چگونه می توانیم با این مشکل کنار بیاییم و خاطرات خود را بهبود بخشیم؟ راه حل بدیهی ایجاد تغییر است.

محیط فیزیکی خود را با هم مخلوط کنید یا تمرینات یا روالهای مختلف را در روزهای مختلف امتحان کنید تا بیشتر متمایز شود.

مطمئن باشید، مه حافظه قفل شما تقریباً موقتی است.

هنگامی که قرنطینه برداشته شد و به تجربه رویدادها در مکان های مختلف بازگشتید ، دوباره به یاد می آوریم چه روزی است.

برای اطلاعات بیشتر در خصوص رهایی از کرونا کلیک کنید.