من هرگز بچه نداشتم
وقتی 30 ساله بودم و تا حدی در شهر ساحلی شرقی زندگی می کردم ، یک آخر هفته تابستانی به خانه مادرم رفتم. هنگام صرف شام در ایوان دوران کودکی من در خانه ، ما یک گپ صریح مادر و دختر داشتیم.
پدرم تابستان قبل به طور غیرمنتظره فوت کرده بود ، و مادرم هنوز در حرکت در سوگ غم انگیز همسرش بود.
من یک روزنامه نگارم که درگیر یک رابطه مشکوک بودم که شش سال بعد و پس از دو سال ازدواج به طلاق منجر شده بود.
مدتها قبل از ازدواج نامناسب من ، مادرم از انتخابهای زندگی من راضی نبود. آن شب ، شهامت پیدا کردم و از او پرسیدم از من چه می خواهد.
“من می خواهم شما با شخصی با شغل خوب ازدواج کنید ، بنابراین مجبور نیستید اینقدر سخت کار کنید.” “و من می خواهم شما برای من یک نوه داشته باشید.”
افشاگری های صریح مادرم مرا بهت زده کرد. من نگرانی او را در مورد کارم بیش از حد درک کردم ، به ویژه به این دلیل که تلاش های من در کلاس شغل موفقیت شغلی نتیجه ای نداشت.
اما آرزوی او برای یک نوه مرا غافلگیر کرد. با فکر کردن سریع ، تصمیم گرفتم که این زمان آن زمان نیست که به او بگویم علاقه ای به بچه دار شدن ندارم و نمی توانم تصور کنم که هرگز مادر شده ام.
برعکس ، به نظر می رسد مادرم از کودکی علاقه زیادی به کودکان داشت.
او در نوجوانی در ورمونت از بچه های همسایه ها نگهداری می کرد. هنگامی که او در 20 سالگی در منهتن زندگی می کرد ، داوطلبانه در بیمارستان نیویورک فاندلینگ کار کرد. او سالها بعد به من گفت که مراقبت از نوزادان شادی خاصی دارد.
در مراسم خاکسپاری خانواده در سال 2015 ، با یکی از بچه های محله ورمونت مادرم ملاقات کردم. در آن زمان او استاد بازنشسته کالج بود. او با لذت بسیار گفت: “مادرت پرستار بچه مورد علاقه من بود!”
بر خلاف مادرم ، وقتی دبیرستانی بودم فقط یکبار از بچه مراقبت می کردم. این تجربه من را متقاعد کرد که باید راه بهتری برای به دست آوردن هزینه وجود داشته باشد.
خانواده ای که مرا استخدام کردند یک پسر و دختر زیر 10 سال و یک نوزاد در تخت داشتند. بچه های بزرگتر هیچ مشکلی نداشتند. وقتی وارد شدم آنها با لباس خواب بودند و وقتی اعلام کردم وقت خواب است ، با میل و رغبت به خواب رفتند.
اما نوزاد مرا وحشت زده کرد. من متقاعد شده بودم که او در زمان اقامت من در خواب خواهد مرد. شب را به صورت دوره ای وارد اتاقش می‌شدم و با ترس می دیدم که سینه کوچکش بالا و پایین می رود.
وقتی والدین به خانه آمدند آنقدر سپاسگزار بودم که تقریباً از پرداختی که به من کردند ، خودداری کردم. رهایی از بار وحشتناک مراقبت از فرزندانشان به اندازه کافی پرداخت به نظر می رسید.
در بیست سالگی ، عدم علاقه خود به مادری را با یکی از دوستانم در میان گذاشتم. ناگزیر ، پاسخ آرامش بخش این بود که بدون شک طی چند سال آینده نظرم را تغییر خواهم داد.
وقتی می گویم کسی را ملاقات نکرده ام که به نظر می رسد از نظر پدر برای بچه های فرضی که قصد نداشتم داشته باشند ، بسیار مناسب باشد ، پاسخ آرامش بخش این خواهد بود: ” اوه ، شما پسر مناسب را هنوز پیدا نکرده اید. ”
همانطور که من فکر می کردم ، پیش بینی های دوستان من دور از انتظار بود. غریزه مادری من هرگز وارد من نشد – نه در 20 ، 30 یا 40 سالگی من برای خداحافظی از دوران باروری آماده بودم.
در موارد نادر به دیدن دوستی که به تازگی بچه دار شده بود می‌رفتم . وقتی او مجموعه شادی خود را برای نگه داشتن به من پیشنهاد می داد ، با عصبانیت لبخند می زدم در حالی که فکر می کردم: “چقدر باید این کار را انجام دهم تا بتوانم مودبانه آن را پس بدهم؟”
من هرگز بیزاری خود را از مادری با مادرم در میان نگذاشتم ، و او هرگز نپرسید. خوشبختانه ، برادرم ازدواج کرد و او و همسرش صاحب دو پسر فوق العاده شدند که مادرم با خجالت به آنها علاقه داشت.
برادرزاده بزرگتر من 3 ساله بود که مادرم مبتلا به بیماری پارکینسون شد. چهار سال بعد ، او برای مراقبت 24 ساعته به خانه سالمندان منتقل شد. پس از 30 سال زندگی در جاهای دیگر و بازگشت فقط برای ملاقات های دوره ای ، به منطقه ای که در آن بزرگ شده بودم برگشتم تا از او مراقبت کنم.
در شش سال آینده ، هر هفته مادرم را ملاقات می کردم ، بین ویزیت ها تلفنی با او صحبت می کردم و وظیفه بردن او را به پزشک با برادرم در میان می گذاشتم.
او با شجاعت و وقار با پیشرفت بی رحمانه و بی وقفه پارکینسون مواجه شد. من هرگز شکایت او را نشنیدم. اما او نگران من بود. او اغلب می گفت احساس گناه می کند که من کارم را رها کرده و به خانه برگشتم تا به او کمک کنم.
من به او اطمینان دادم که از انجام این کار خوشحال بودم و منظورم این بود. در آن سالها ، ما به گونه ای به هم نزدیک شدیم که قبلاً نبوده ایم.
یک بعد از ظهر پاییزی ، وقتی به مادرم کمک می کردم تا کاپشن بپوشد تا بتوانم او را با ویلچر پیاده روی ببرم ، به من نگاه کرد.
او با شکایت پرسید: “چه کسی این کار را برای تو انجام می دهد ، عزیزم؟”
در کمال تعجب ، من یک پاسخ سریع برای آرام کردن ترس های او اختراع کردم.
“اوه ، من کسی را پیدا خواهم کرد” ، در حالی که امیدوار بودم لحنی سبک و شاد باشد.
اما ما هر دو می دانستیم منظور او چیست. من نتوانستم مجموعه ای از خودم بسازم – دختری مهربان و وظیفه شناس که در سالمندی‌ام از من مراقبت می کند.
وقتی مادرم در سال 2009 درگذشت ، من در کنار او بودم. اکنون من در 60 سالگی هستم و هنوز یک جوان دلسوز را پیدا نکرده ام که در آخرین سالهای زندگی ام به من کمک کند، که امیدوارم به این زودی ها به من نرسد. اما من می دانم که داشتن فرزند هیچ تضمینی برای همراهی پایان عمر نیست.
من بیشمار تصمیمات بدی در زندگی خود گرفته ام ، اما هرگز بچه دار نشدن یکی از آنها نیست. همه ما مادر نیستیم ، مهم نیست دوستان ما چه چیزی به ما بگویند. امیدوارم زنان جوان امروز که مخفیانه چنین احساسی دارند از داستان من نیرو بگیرند.
مادر بودن مستلزم مجموعه مهارتهایی است که همیشه می دانستم که آنها را ندارم. اما راه های دیگری نیز برای مهربانی ، پرورش و مصمم بودن برای ترک جهان بهتر از آنچه که در آن وجود دارد وجود دارد. من فقط می توانم مهارت های آن را داشته باشم.
