چرا پرخوری نمی تواند نوعی اعتیاد باشد
برخی از محققان و پزشکان نقاط مشترک بین پرخوری و سوء مصرف الکل و مواد مخدر را برجسته کرده اند. این مشاهده منجر به معرفی اصطلاحاتی مانند ، “پرخوری اجباری” و “اعتیاد به غذا” و پیشنهاد درمانهای خاص بر اساس مدل اعتیاد شده است.
با این حال ، اگر پرخوری اعتیاد نیست ، درمانهای مبتنی بر این تصور ممکن است مناسب نباشد.
در این مقاله ، من به طور مختصر به دو سوال می پردازم: (1) آیا درست است که پرخوری را به عنوان یک اعتیاد در نظر بگیریم؟ و (2) پیامدهای درمان پرخوری چیست؟
آیا درست است که پرخوری را به عنوان یک اعتیاد در نظر بگیریم؟
مدل اعتیاد ثابت می کند که پرخوری توسط همان فرایندهای فیزیولوژیکی که در اختلالات مصرف مواد عمل می کند ، تولید می شود. بر اساس این نظریه ، افرادی که پرخوری می کنند از نظر بیولوژیکی در برابر غذاهای ناسالم خاص مانند قند و نشاسته آسیب پذیر هستند و در نتیجه به آنها معتاد شده و از کنترل میزان مصرف خود عاجز می شوند.
از آنجا که آنها در برابر پرخوری آسیب پذیری بیولوژیکی دارند ، نمی توانند بیماری خود را درمان کنند و باید یاد بگیرند که آن را بپذیرند و بر این اساس زندگی کنند.
نظریه پرخوری به عنوان اعتیاد هم از نظر شباهت بین پرخوری و مصرف الکل و مواد مخدر و هم از یافته های عصبی شناختی پشتیبانی میکند.
شباهت های بین پرخوری و اعتیاد
پیشنهاد دهندگان مدل اعتیاد پرخوری ، شباهت های اصلی زیر را بین سوء مصرف الکل و مواد مخدر و پرخوری نشان می دهند:
- اشتیاق و تمایل به انجام این رفتار را دارد
- احساس از دست دادن کنترل رفتار
- نگرانی های مکرر در مورد رفتار
- استفاده از رفتار برای تعدیل خلق منفی و استرس
- انکار شدت مشکل
- تداوم رفتار علیرغم پیامدهای منفی
- شکست مکرر در توقف رفتار
یافته های عصبی
برخی از مطالعات در فرآیندهای عصبی بیولوژیکی پاداش بین افرادی که دوره پرخوری مکرر و افرادی که اختلال مصرف مواد دارند ، نشان داده است. افزایش دوپامین هم در افرادی که از کوکائین و الکل استفاده می کنند ، پس از مصرف این مواد ، و هم در برخی از افراد مبتلا به چاقی پس از مصرف غذا مشاهده شده است.
علاوه بر این ، به نظر می رسد گیرنده های D2 دوپامینرژیک هم در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و هم در برخی افراد مبتلا به چاقی کاهش می یابد.
یافته های نوروبیولوژیکی پیشنهادمیشود که در افراد سالم سیستم پاداش به طور معمول خود تنظیم می شود به گونه ای که امکان کنترل بازدارنده مناسب برای مصرف مواد یا غذای زیاد را فراهم می آورد.
در مقابل ، در افرادی که این سیستم نظم نامنظمی دارد ، تمایل به کنترل کمتری بر مصرف مواد یا غذا برای کسری پاداش وجود دارد.
تفاوت بین پرخوری و اعتیاد
علیرغم شباهت ها ، تفاوت های مهمی بین پرخوری و اعتیاد وجود دارد که می توان آنها را در نکات زیر خلاصه کرد ، همانطور که پروفسور توضیح داده است کریستوفر فیربرن از دانشگاه آکسفورد در کتاب خود ، غلبه بر پرخوری توضیح داد :
افرادی که پرخوری می کنند از برنامه های غذایی استفاده نمی کنند . اگر دوره های پرخوری نوعی اعتیاد بود ، باید با میل و مصرف غذاهای خاص مشخص شود.
با این حال ، این معمولاً در افراد مبتلا به پرخوری اتفاق نمی افتد ، جایی که جنبه مشخصه پرخوری میزان مصرف غذا است ، نه نوع غذایی که مصرف می شود.
افرادی که پرخوری می کنند تمایل مستمری برای اجتناب از پرخوری دارند. در مقابل ، یکی از بزرگترین مشکلات در درمان افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد ، ایجاد انگیزه در تلاش برای اجتناب از مصرف این ماده است.
افرادی که پرخوری می کنند اغلب رژیم غذایی سختی را برای کاهش وزن اتخاذ می کنند. رژیم غذایی آسیب پذیری را برای ایجاد دوره های پرخوری افزایش می دهد. در مقابل ، افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد و الکل در برابر سوء مصرف مواد هنگامی که سعی می کنند از آنها اجتناب نکنند.
افراد مبتلا به پرخوری اغلب آسیب شناسی روانی خاصی را از خود نشان می دهند. اکثر افراد مبتلا به پرخوری عصبی و حدود نیمی از افراد مبتلا به اختلالات پرخوری ،گزارش میدهند که ارزش بیش از حد شکل و وزن “(یعنی قضاوت ارزش خود تقریباً منحصراً از نظر وزن ، شکل و کنترل آنها). این آسیب شناسی روانی نقش مهمی در حفظ اختلال خوردن و پرخوری دارد.
در مقابل ، افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد این آسیب شناسی روانی را نشان نمی دهند.
به نظر می رسد پرخوری از تعامل چندین عامل خطر بیولوژیکی ، اجتماعی و روانی ناشی از عواملی است که منحصراً با خوردن و غذا ارتباط ندارند . این نشان می دهد که قسمت های پرخوری نتیجه چندین مکانیسم حفظ است تا نتیجه اعتیاد به غذا.
رابطه بین پرخوری و مصرف مواد خاص نیست . میزان سو مصرف مواد و الکل در افرادی که پرخوری می کنند بیشتر از جمعیت عمومی است ، اما مشابه افرادی است که دارای سایر اختلالات روانی هستند. به طور مشابه ، میزان پرخوری در افراد مبتلا به سوء مصرف الکل و مواد مخدر بیشتر است ، اما مشابه افراد مبتلا به سایر اختلالات روانی است.
حتی بیشترین میزان سوءمصرف مواد مخدر در اعضای خانواده افرادی که پرخوری می کنند ، بیشتر از سایر اختلالات روانی نیست.
کسانی که پرخوری را متوقف می کنند ، مصرف الکل را جایگزین غذا نمی کنند . اگرچه مشکلات خوردن قبل از سوء مصرف الکل مشاهده شده است (یعنی در سنین پایین ایجاد می شود) ، داده های مربوط به درمان نشان می دهد کسانی که پرخوری را متوقف می کنند ، رفتار را جایگزین سوء مصرف الکل نمی کنند.
برای مطالعه در رابطه با 11 دلیل چاقی بعد از ازدواج کلیک کنید.
علاوه بر این ، همانطور که توسط پروفسور پل فلچر از دانشگاه کمبریج تاکید کرده است ،
داده های مربوط به یافته های نوروبیولوژیکی و کاهش گیرنده های دوپامینرژیک D2 ناسازگار است ، همچنین داده های افراد چاق و مطالعات تصویربرداری مغزی که محرک های غذایی را به شرکت کنندگان با و بدون اختلال خوردن ارائه می دهد ، ناسازگار است.
علاوه بر این ، اگرچه برخی غذاها مسیرهای عصبی مشترک با داروها را فعال میکنند ، هنوز هیچ مدرکی نشان نداده که حساسیت عصبی به غذا وجود دارد. در واقع ، به نظر می رسد که تحریک شدید ناشی از داروها ، که بیش از هر چیزی است که از هر غذایی به دست می آید ، عامل اختلال در عملکرد سیستم پاداش طبیعی (از جمله حساسیت نورونهای دوزهای مزولیمبیک درگیر در فرایند میل) باشد.
فقط فعال سازی مسیرهای میل به همین دلیل است که اعتیاد به مواد بدون توجه به لذت و ضرری که مصرف آنها به دنبال دارد بسیار اجباری و مداوم می شود. در عین حال ، این بدان معناست که غذایی که قادر به فعال کردن سیستم پاداش است نمی تواند به طور خودکار به عنوان یک ماده اعتیادآور طبقه بندی شود.
پیامدهای درمان پرخوری چیست؟
در نظر گرفتن پرخوری به عنوان یک اعتیاد عواقب اجتناب ناپذیری برای درمان آن خواهد داشت. در واقع ، درمان غیر دارویی اعتیاد به مواد غذایی باید بر اساس رویکردی باشد که الکلی های گمنام و سایر گروه های مرتبط برای کمک به افراد مبتلا به مشروبات الکلی به کار می برند: روش موسوم به “12 مرحله ای”.
رویکرد 12 مرحله ای ، همانطور که در جدول 1 نشان داده شده است ، تفاوت اساسی با درمان رفتاری شناختی اختلالات خوردن (CBT-ED) دارد که توسط راهنمای موسسه ملی بهداشت و مراقبت (NICE) 2017 برای درمان پرخوری عصبی و اختلال پرخوری.
دستورالعمل های NICE شواهد قابل توجه جدیدی را نشان میدهد که در دهه گذشته ظاهر شد ، بر نتایج آزمایشات بالینی کنترل شده متمرکز بود و تجربه کاربران ، اعضای خانواده ، محققان و پزشکان را در نظر گرفت.
علاوه بر این ، هیچ روشی در مورد اثربخشی طولانی مدت درمان پرخوری بر اساس روش 12 مرحله ای وجود ندارد. از سوی دیگر ، یافته های CBT-ED توسط چندین مطالعه بالینی خوب طراحی شده پشتیبانی می شود.
نتیجه گیری
علیرغم شباهت های زیاد بین پرخوری و اختلال مصرف مواد ، تفاوت های اساسی بین این دو وضعیت از نظر آسیب شناسی روانی ، اپیدمیولوژی و عوامل خطر وجود دارد.
همانطور که استاد ترنس ویلسون از دانشگاه روتگرز تاکید کرد ، امروزه تمایل به استفاده از اصطلاح اعتیاد برای تقریباً هر نوع رفتارهای تکراری به طور مبهم وجود دارد ، به طوری که برخی از افراد معتاد به رابطه جنسی ، معتاد به رسانه های اجتماعی ، معتاد به تلویزیون ، اعتیاد به خرید و … با استفاده از کلمه” اعتیاد “به این شکل گسترده و فراگیر ، بسیاری از ما را می توان معتاد به چیزی دانست.
موضوعی که نگران کننده است استفاده از درمان مبتنی بر مدل اعتیاد به غذا در افراد مبتلا به پرخوری است زیرا ، با دارا بودن مفاهیم درمانی که صراحتا با CBT-ED مغایرت دارد ، درمان توصیه شده در حال حاضر برای بیماران مبتلا به پرخوری عصبی و اختلالات پرخوری می تواند افراد را دور کند. از درمان های اثبات شده کارآیی.
با این حال ، مهم است که تاکید کنیم که حتی اگر ما در ایجاد و نگهداری پرخوری ، مدل اعتیاد به غذا را حذف کنیم ، توصیه می شود اجرای مداخلات پیشگیرانه بهداشت عمومی را تشویق کرده و محیطی را ایجاد کنید که به اکثر افراد امکان می دهد رژیم غذایی سالم و انعطاف پذیر و شیوه زندگی فعال را در پیش بگیرید.
