چه چیزی باعث میشود تا دانش آموزان یادگیری بهتری داشته باشند؟

معلم‌ها در مدارس به کودکان میگویند: «چشم‌ها تماشا می‌کنند، گوش‌ها می‌شنوند، صداها آرام هستند، بدن‌ها ثابت هستند». با این حال، متوجه شدم که دست‌های کودکان با وسایلی که در اطراف خانه ما پیدا می‌شود، ساختن با لگو، شکل دادن به گِل یا مداد شمعی مشغول می‌ماند.

در حالی که برخی ممکن است این کودکان را “غیرفعال” توصیف کنند، تحقیقات نشان می دهد که دستکاری او در مواد در واقع ذهن او را برانگیخته و به او اجازه می دهد تا روی کار مورد نیاز تمرکز کند.

به عنوان استاد و محقق یادگیری با فناوری، معتقدم مدل‌های فعلی آموزش از راه دور برای یادگیری، آموزش و بهره‌وری ناکارآمد هستند.

این به این دلیل است که نشستن در مقابل نمایشگر رایانه، بسیاری از توانایی‌های حس‌سازی بدن افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد یا کاملاً از آنها جدا می‌کند. برای کارآمدترین یادگیری، ذهن ما به حرکت بدن، کار با ابزارهای مختلف، قرار گرفتن در مکان‌های پویا و داشتن همکارانمان در نزدیکی خود بستگی دارد.

نقش بدن در تفکر

مهم‌تر از همه، یادگیری از راه دور فرض می‌کند که تا زمانی که ذهن درگیر است، اگر بدن ثابت بماند خوب است. اما این استدلال عقب مانده است.

تحقیقات مربوط به شناخت تجسم یافته – مطالعه نقش بدن در تفکر – نشان می دهد که بدن ابتدا باید با جهان تعامل داشته باشد تا ذهن را برای یادگیری فعال و باز کند.

به همین دلیل است که، برای مثال، دانش‌آموزانی که در طول یک فعالیت آموزشی با ابزارها و مواد مختلف کار می‌کنند، بهتر می‌توانند مفاهیم انتزاعی، مانند شتاب گرانشی یا کسری را درک کنند.

اینکه از دانش آموزان بخواهید در حین انجام کارشان بی حرکت بنشینند، در واقع بار شناختی یا بار ذهنی آنها را افزایش می دهد. این امر مستلزم آن است که روی آرام کردن بدن خود تمرکز کنند، بدنی که به دنبال راه هایی برای ایجاد حس است، و همچنین روی کار اصلی که آنها را روی میز یا صفحه دیجیتالشان ثابت می کند.

همانطور که روانشناسان کریستین لانگان و هرمان مولر از مطالعات روی افرادی که مسائل ریاضی را حل می کردند نتیجه گرفتند، “آرام نشستن لزوما بهترین شرایط برای یادگیری در مدرسه نیست.”

یادگیری از محیط ما

افکار درونی انسان ها بسط دنیای اطراف آنهاست. فناوری‌ها و ابزارهایی که استفاده می‌کنند، افرادی که با آن‌ها همکاری می‌کنند، پیاده‌روی که به مدرسه یا محل کار می‌روند، همه احساسات را در بدن برمی‌انگیزد. سپس ذهن آنها این احساسات را جمع آوری می کند، معنا یا افکاری را می سازد که از تجربیات گذشته آگاه می شوند.

به این ترتیب، افکار تکراری هستند. مردم راه خود را در لحظه های کنونی حس می کنند و در عین حال آنچه را که در طول تاریخ انباشته شده بدن آموخته اند به کار می برند. برای مثال، یادگیری عبور ایمن از جاده نیاز به تمرین دارد. با گذشت زمان، مغز ورودی های حواس را سازماندهی می کند تا زمان مناسب برای عبور را تشخیص دهد.

اهمیت اشاره

اشاره یکی دیگر از کاربردهای ضروری بدن برای تفکر و یادگیری است.

نه تنها حرکات دست افراد، چرخاندن سر و بالا انداختن شانه‌ها به کلماتی که برای شنوندگان گفته می‌شود، تفاوت‌های ظریف و تأکید می‌افزاید، ژست‌ها به گویندگان کمک می‌کنند تا افکار را قبل از بیان آن‌ها به کلمات تبدیل کنند.

در سناریوهای حل مسئله، تحقیقات نشان می دهد که برای بسیاری از یادگیرندگان ریاضی، حرکات آنها نشان می دهد که آنها استراتژی ها را قبل از اینکه بتوانند آن راه حل ها را از طریق گفتار بیان کنند، درک می کنند. به این ترتیب، مربیانی که برای جستجو و درک ژست‌ها آموزش دیده‌اند، می‌توانند روند و پیشرفت یادگیرنده در درک مفاهیم را قبل از اینکه دانش‌آموز بتواند آن درک را به گفتار یا آزمون کتبی ترجمه کند، ببینند.

علاوه بر این، مربیان و سایر کارشناسان می توانند از ژست برای توضیح مؤثرتر مفاهیم برای دانش آموزان و تازه کارها استفاده کنند. ژست ها انتزاعات را قابل مشاهده می کنند و به آنها شکل موقت می دهند.

بنابراین، نگاه به کل فرد، یادگیری از یکدیگر را تسهیل می کند. اما این یک تضاد کامل با یک سالی است که فقط چهره‌های دانش‌آموزان و معلمان را می‌بینید، یا فقط یک کادر خالی.

برای مطالعه ۱۷ نکته کلیدی برای دفاع پایان نامه کلیک کنید.

برای حرکت آماده شوید

برخی از دانش آموزان در این سال تحصیلی آنلاین خواهند ماند – به دلیل سلامتی یا نگرانی های دیگر – در حالی که برخی دیگر به کلاس های درس حضوری باز خواهند گشت. من معتقدم که هر دو مدل مدرسه بهتر می توانند بدن را برای حمایت از یادگیری ترکیب کنند.

نکات زیر برای مربیانی است که کلاس‌های غیرحضوری یا حضوری طراحی می‌کنند، اگرچه والدین و دانش‌آموزان نیز می‌توانند فرهنگ کلاس درس فعال را تشویق کرده و به حفظ آن کمک کنند.

1. حرکت را در طول کلاس ها عادی کنید، نه فقط در زمان استراحت حرکت. به عنوان مثال، یک محله را به روش تحقیق برای درس علوم روز پیاده کنید. از دانش آموزان بخواهید مشاهدات خود را برای کل گروه بازگردانند.
2. هر کلاس را با زمان شروع کنید تا مواد مختلفی را برای فکر کردن و کار کردن با آنها جمع آوری کنید، مانند دفترچه یادداشت و انواع مختلف کاغذ، ابزارهای مختلف نوشتن و طراحی، بتونه و بلوک. تعامل با این ابزارها را در طول درس بگنجانید.
3. تشویق کنید و از ژست ها استفاده کنید. اگر آنلاین هستید، استفاده از دوربین را دعوت کنید و از آن دور شوید تا دید وسیع تری به دانش آموزان بدهید.
4. به موقع بسازید تا دانش آموزان با احساس بدنشان به عنوان پنجره ای به حالت عاطفی خود آشنا شوند.
5. فرصت هایی برای تکرار، تمرین یک کار در زمینه های مختلف و با ابزارها و افراد مختلف که بدن را به روش های مختلف درگیر می کند، فراهم کنید. محتوا یا ایده بزرگ ثابت می ماند، اما نحوه و نحوه تعامل دانش آموزان تغییر می کند.
6. اگر آنلاین هستید، پلتفرم‌های ویدئو کنفرانس مانند Ohyay را امتحان کنید که سعی می‌کنند نزدیکی فیزیکی و حرکت را در فضای مجازی تکرار کنند.
7. کلاس درس را به عنوان گسترش به محوطه مدرسه و محله در نظر بگیرید. اجازه دادن به دانش آموزان برای تجربه یک مکان آشنا به روشی متفاوت، با همکلاسی ها و معلم خود، می تواند دیدگاه ها و افکار جدیدی را برانگیزد.

معلمان، والدین و دانش‌آموزان همگی می‌توانند انتظارات خود را از ظاهر «در حال کار» تغییر دهند. پیاده‌روی، دویدن یا رقصیدن ممکن است به کار خاصی مرتبط به نظر نرسد، اما این فعالیت‌ها اغلب به افراد کمک می‌کنند بهترین تفکر خود را انجام دهند. فعال کردن بدن ذهن را فعال می‌کند، بنابراین «زمان نشستن» بهتر است عنوان «زمان فعالیت» داشته باشد.