چرا نوستالژی در حال افزایش است
اخیراً من 30 دلار هزینه کردم برای سیستم بازی آتاری که از سال 1983 قصد خرید آن را داشتم. به طور اتفاقی در جعبه ای در بازار کیک فروشی محلی نشسته بود.
گیدیلی، من آن را به خانه آوردم، آن را به برق وصل کردم و خوشحال شدم که متوجه شدم هنوز کار می کند. در مدت کوتاهی ، من بازی Frogger را انجام می دادم، از زمین در برابر مهاجمان فضایی دفاع می کردم و یک هزارپا بدخواه را زیر فشار می گرفتم. در کودکی دهه های 80 و 90، در بهشت نوستالژی، بودم.
معلوم می شود که من تنها نیستم. نوستالژی رو به افزایش است. نیویورک تایمز به تازگی گزارش داده است که فناوری قدیمی به سرعت در حال فروش است و قیمت اجسامی که چند سال پیش به عنوان آشغال در نظر گرفته می شد به شدت افزایش یافته است. مردم بار دیگر پولاروئیدها را خراب می کنند و Tamagotchis را به کار می گیرند.
فیلم های تلویزیونی و برنامه های تلویزیونی نوستالژی نیز باعث روشن شدن صفحه نمایش می شوند. Picard CBS نامه ای عاشقانه به طرفداران Star Trek: The Next Generation در همه جا بود. فیلم مولان زنده دیزنی، جنگجوی نمادین و پیشگام دهه 90 را بازگردانده است. و سری جدید Netflix Masters of the Universe همچنان از همان جایی که He-Man در 1985 متوقف شده بود، ادامه می یابد.
به گفته یکی از افراد که در مقاله نیویورک تایمز نقل کرده است، “این مانند گرفتن ماشین زمان است.”
اما چرا اکنون این همه نوستالژی؟ ممکن است تحقیقات به روشن شدن این موضوع کمک کند. در تحقیقی که در مجله شخصیت و روانشناسی اجتماعی منتشر شد، محققان از مردم خواستند توضیح دهند که تحت چه شرایطی دچار نوستالژی می شوند.
بیشترین محرک های گزارش شده احساسات منفی و حالات روحی، به ویژه تنهایی بود. محققان این مطالعه اولیه را با مطالعه دیگری دنبال کردند، این بار عمداً برخی از شرکت کنندگان (در این مورد دانشجویان کالج) را با خواندن یک خبر ناراحت کننده در روحیه منفی قرار دادند. سایر شرکت کنندگان داستانهای خنثی تر یا مثبت تری می خوانند.
نتایج به طرز شگفت آوری ساده بود: کسانی که داستان های منفی را می خواندند، بیشتر از کسانی که داستان های خنثی یا مثبت را می خواندند، دچار نوستالژی می شدند.
به عبارت دیگر، نوستالژی راهی برای مقابله با ناراحتی و فرار موقت از درد زمان حال است. و نمی توان انکار کرد که دو سال گذشته دردناک و ناراحت کننده بوده است.
ما ترس، رنج و از دست دادن بیماری همه گیر COVID-19، مجموعه ای از کشتارهای وحشیانه و حملات خشونت آمیز که واقعیت نژادپرستی را در کشور ما برجسته می کند و مجموعه ای از آتش سوزی ها و طوفان هایی که هم اموال و هم زندگی را نابود کرده است، مشاهده کرده ایم.
برای مطالعه بیشتر در مورد مراحل و واکنش بدن به ویروس کرونا کلیک کنید.
ما افزایش اختلاف سیاسی و نزاع شدید سیاسی را تجربه کرده ایم. در میان همه اینها، نظرسنجی ها نشان می دهد که مردم احساس تنهایی و گوشه گیری بیشتری کرده اند، به ویژه افراد جوان. به راحتی می توان فهمید که چرا فرار از زمان حال آرامش بخش خواهد بود.
علاوه بر این، تحقیقات از نوستالژی به عنوان یک مکانیسم مقابله پشتیبانی می کند. در نتیجه درگیر شدن با خاطرات نوستالژیک، مردم اغلب گزارش می دهند که دارای روحیه مثبت تری هستند، احساس ارتباط اجتماعی بیشتری می کنند و احساس می کنند که زندگی آنها معنی دار است.
این باعث شده است که برخی اظهار کنند که نوستالژی حتی ممکن است به عنوان یک تکنیک روان درمانی مفید باشد. در حقیقت، یک مداخله نوستالژی شش هفته ای برای بهبود رفاه در نمونه ای از دانش آموزان نشان داده شد. به طور خلاصه، به نظر می رسد نوستالژی موثر است.
اما ما نباید خیلی زود عاشق نوستالژی شویم. برخی از مشکلات مهم مربوط به نوستالژی، بودن بی چون و چرا برای روزهای گذشته به ویژه از نظر اجتماعی است. همانطور که جاشوا فیلدز میلبورن در وبلاگ خود نوشته است”نوستالژی مشکلی دارد: فقط نیمه حقیقت را بیان می کند.” ما اغلب چیزهای شیرین مربوط به یک دوره خاص را به خاطر می آوریم و به راحتی جنبه های تلخ را فراموش می کنیم.
همانطور که مورخ استفانی کوونتز در سال 2013 در نیویورک تایمز خاطرنشان کرد، گذشته غالباً برای برخی از گروه های جامعه ما، به ویژه گروه هایی که با حاشیه نشینی روبرو بودند، مکان چندان خوشی نبود. او می نویسد: “من با بسیاری از سفیدپوستان مصاحبه کرده ام که خاطرات خوبی از زندگی خود در دهه 1950 و اوایل 1960 دارند.” “کسانی که هرگز از خاطرات خود برای بررسی گرفتاری ها استفاده نکرده اند، دشمن ترین افراد با حقوق مدنی و جنبش های زنان بودند.”
به عبارت دیگر ، دسترسی همه به چیزهایی که ارزش نوستالژی در آنها وجود دارد، یکسان نیست. برای بسیاری، گذشته ممکن است مکان راحتی برای پناه گرفتن نباشد. ممکن است آینده اقامتگاه جذاب تری باشد.
یکی از تحریک کننده ترین نقل قول هایی که، شاید ناخواسته، در مورد نوستالژی افسار گسیخته با آن برخورد کرده ام در سال 2008 از هنرمند مارک کندی بود. وی با اشاره به برداشتن نقاشی های دیواری از کاخ آفلکس در منچستر انگلستان گفت: “نوستالژی مرگ امید است.” اظهارات او تلاشی بود برای توضیح اینکه او اجازه نمی دهد آنچه اتفاق افتاده او را از بین ببرد.
اما فکر می کنم می توان آن را به عنوان هشدار مبنی بر عدم استفاده از نوستالژی به عنوان بهانه ای برای سرمایه گذاری در آینده نیز تفسیر کرد.
نوستالژی، همه چیز مربوط به گذشته است. در مقابل، امید به آینده مربوط می شود. پیام اصلی امید – آینده می تواند بهتر باشد – پیامی است که شاید اکنون بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم. علاوه بر این، بر اساس تحقیقات، امید فقط یک احساس منفعلانه نیست.
وقتی مردم امید دارند، در واقع تمایل به اقدام دارند و حتی، در برخی شرایط، به تحریک تغییرات اجتماعی کمک می کنند. بنابراین من استدلال می کنم که در زمان های دردناک مانند آنهایی که در دو سال گذشته تجربه کرده ایم، تمرکز بر آینده ممکن است سودمندتر از پناه گرفتن در گذشته باشد.
همانطور که تحقیقات فوق نشان می دهد نوستالژی برای برخی افراد مفید است، یک مطالعه نشان می دهد که نگاه به آینده حتی ممکن است به عنوان یک مکانیسم مقابله موثرتر باشد.
در اوج دستورات قرنطینه COVID در سال 2020، محققان به طور تصادفی جوانان را به یکی از سه شرط اختصاص دادند: مداخله نوستالژی که از آنها می خواهد یک رویداد مثبت از گذشته خود را به یاد بیاورند، یک مداخله قدردانی از آنها می خواهد تا برکات زندگی فعلی خود را بشمارند، یا مداخله ای متمرکز بر آینده که از آنها می خواهد تصور کنند زندگی پس از برداشته شدن قرنطینه چگونه خواهد بود.
نتایج با احساس کندی مطابقت دارد: کسانی که در مداخلاتِ متمرکز بر آینده و قدردانی شرکت کردند، سطوح بیشتری از احساسات مثبت را نسبت به کسانی که در مداخله نوستالژی شرکت کردند، نشان دادند. به عبارت دیگر، ما برای مقابله با خود نیازی به فرار از زمان حال یا چشم پوشی از آینده نداریم.
البته، لذت بردن از خاطرات گذشته و دستیابی به آینده ای بهتر لزوماً متقابل نیستند. بنابراین، حتی وقتی بازی های ویدئویی دهه 80 را روی کنسول آتاری که زرد شده است بارگذاری می کنم، به خودم یادآوری می کنم که هرچند مرور مجدد گذشته به طور موقت آرامش بخش است، اما جایی نیست که بتوانم در آن بمانم. خب، حتی جایی نیست که من بخواهم بمانم.
با تلاش مداوم و کمی امید، می خواهم باور کنم که ما فقط می توانیم از درد حال عبور کنیم و به آینده ای بهتر حرکت کنیم.
