کارگاه آموزشی روانشناسی خویشتن داری
تعریف خویشتن داری
خودکنترل یا خویشتنداری یکی از راههای مقاومت انسان در مواجهه با شرایط دشوار است؛ این مفهوم به توانایی نشان دادن پایداری انسان در برابر تحریکها یا تاخیرها اشاره دارد، بدون اینکه ایجاد دلخوری، خشم یا رفتارهای منفی دیگری باشد. خودکنترل نشانگر تحمل فرد در زمانهای فشار و مواجهه با مشکلات طولانی مدت است.
این مفهوم به معنای توانایی فرد در کنترل رفتارها و افکارش میباشد، به گونهای که پیش از نشان دادن واکنشهای منفی، بتواند به طور فعال و سازنده با موقعیتها برخورد کند. خودکنترل نشانگر سطح تحمل فرد است و به عنوان صفتی ثابت قدم و پایدار توصیف میشود که متناقض با عجله و عجولی است.
توجه : این پکیج به صورت کارگاه ضبط شده میباشد.
اگر فرد بتواند تفکرات و رفتارهای خود را به نحوی تنظیم کند که با فشارهای داخلی و خارجی مقاومت کند و سپس به اجرای اعمالی که صحیح و منطقی میداند بپردازد، او را میتوان خویشتندار یا خودکنترلکننده نامید.
مهارت خودکنترلی یا خویشتنداری یک مهارت اکتسابی است که افراد را قادر میسازد تا تصمیماتشان را به تعویق بیندازند و از رفتارهای عجولانه پرهیز کنند. این مهارت، اثرات مثبتی مانند افزایش اعتماد به نفس، انعطافپذیری و همدلی را به همراه دارد. بهتر است این مهارت از دوران کودکی در افراد تربیت شود، زیرا اینطوری به نهادها متصل و به ویژگی دائمی تبدیل میشود. والدین میتوانند از روشهای مختلفی برای آموزش خودکنترل به فرزندانشان استفاده کنند و این مهارت با استفاده از تکنیکهای مختلفی قویتر میشود.
ویژگی های افراد خویشتن دار
افراد خویشتن دار معمولا از اعتماد به نفس بالایی برخوردار هستند و احساس خوبی درباره خود دارند. آنها شایسته، کفایتمند و با اعتماد به تواناییهای خود هستند. این افراد در مواقع مختلف انعطافپذیر بوده و در مواجهه با مشکلات و سختیها، تحمل فشار روانی کمتری دارند و به ندرت به فشارها تسلیم میشوند. آنها دارای همدلی بالا هستند و در شرایط دشوار به دیگران کمک کردن مهارت دارند.
خویشتن داری از دیدگاه علمی
در روانشناسی تکاملی و علوم اعصاب شناختی، خویشتن داری به عنوان یک مهارت در تصمیمگیری بین دو انتخاب مورد مطالعه قرار گرفته است؛ بهعنوان مثال، انتخاب یک پاداش کوچک در کوتاه مدت در مقایسه با انتخاب یک پاداش ارزشمند در طولانی مدت. این مفهوم در تمام حیوانات، از جمله انسان، وجود دارد و غالباً تمایل به پاداشهای کوتاهمدت بیشتر از پاداشهای طولانیمدت است.
یکی از ویژگیهایی که در ادیان الهی و به تازگی توسط روانشناسان مورد توجه قرار گرفته است، ویژگی خویشتن دار است. روانشناسیگری به نام لوتانز خویشتن داری را به عنوان ایجاد حالتی در درون فرد تعریف کرده که او را به انجام وظایفش تمایل داده، بدون اینکه عوامل خارجی او را کنترل کنند.
هدف اصلی در خویشتن داری بهبود شخصیت سالم و بلوغ فکری است، بهطوریکه فرد در مقابل مشکلات مختلف مقاومت کرده و با بینش خود، انتخابهای منطقی داشته باشد و در همه زوایای زندگی خود را کنترل کند. اگر همه اعضای یک جامعه این ویژگی را داشته باشند، میتوانند هر کس بهطور فعال برای خود هدف تعیین کرده و برای رسیدن به آن برنامهریزی کنند.
فردی باخویشتن داری حتی در غیاب کارفرما بدون هرگونه ترس از عواقب وظایف خود را انجام میدهد. دانشآموزان نیز بدون انگیزه از سوی معلمان به بهترین نحو وظایف تحصیلی خود را انجام میدهند. بهطور خلاصه، افرادی با این ویژگیها در یک جامعه با امنیت بیشتر و رفاه داراییاند و در مسیر پیشرفت معنوی و دنیوی قرار میگیرند.
روشهای عملی خویشتن داری
خویشتن داری یک مهارت است که با انجام برخی اقدامات در فرد تقویت میشود. برخی از راهبردهای عملی برای تقویت خودکنترل شامل:
- ایجاد تعهدی که با توانایی فرد همخوانی داشته باشد.
- پذیرش مسئولیت در قبال اعمال و رفتارها.
- اجتناب از موقعیتهایی که منجر به ارضای سریع خواستهها میشوند.
- دوری از موقعیتهای وسوسهانگیز.
- پاداش دادن به خود برای به تأخیر انداختن ارضای خواستهها.
- صبر و تفکر درباره انجام هر کاری.
- مدیریت احساسات از طریق ورزش یا مدیتیشن.
- استفاده از جملات مثبت.
- توسعه تواناییهای مدیتیشن و مدیریت ذهنی.
- به عنوان پاداش برای انجام وظایف سخت، ارضای خواستههای نامناسب را کنترل کنید.
روانشناسی خویشتن داری
روانشناسی خویشتن داری یا به عبارت فارسیاش “روانشناسی خویشتن داری” به عمق درک خود فرد میپردازد. این سفری از کاوش است، یک فرآیند که افراد به درک احساسات، افکار، رفتارها و هویت کلی خود میپردازند. این مقاله از پیچیدگیهای خودآگاهی، اهمیت آن در رشد شخصی، راههای پرورش آن، تأثیر عمیق آن بر سلامت روانی، و ابزارهای عملی برای افزایش آگاهی گام بر میدارد.
مقدمه
تعریف از خودآگاهی
خودآگاهی شامل توانایی نظرسنجی و شناخت احساسات، افکار، نقاط قوت و ضعف، و ارزشهای فرد میشود. این اصلیترین عنصر هوش هیجانی است و در زندگی شخصی و حرفهای هر فرد نقش اساسی دارد.
اهمیت
مزایای رشد شخصی
کشف خود بازوی درشتی از رشد شخصی را باز میکند. این امکان را به افراد میدهد تا حوزههای بهبود خود را شناسایی کرده و احساس جهت و هدف در زندگی داشته باشند.
توسعه
راههای پرورش خودآگاهی
تکنیکهای مختلفی برای پرورش خودآگاهی وجود دارد. از نوشتن در دفتر یادداشت و مدیتیشن تا جستجوی بازخورد و شرکت در تمرینات تفکر اندیشهآگاه، هر روش به یک شکل منحصر به فرد به تقویت خودآگاهی کمک میکند.
تأثیر
تأثیر بر سلامت روانی
ارتباط عمیقی بین خودآگاهی و سلامت روانی وجود دارد. درک خود، مقاومت را افزایش میدهد، در مدیریت استرس کمک میکند و ذهن سالمتری را نمایان میسازد.
انعکاس خود
ابزارها برای تقویت خودآگاهی
تمرینات انعکاس خود به عنوان ابزارهای قدرتمند در توسعه خودآگاهی عمل میکنند. فعالیتهایی مانند پرسشهای خود، تمرینات ذهنآگاهی و جستجوی انتقادات سازنده، در این سفر کمک میکنند.
هوش هیجانی
ارتباط با خودآگاهی
خودآگاهی پایهای هوش هیجانی است. شناخت احساسات و درک تأثیر آنها بر فرد، به افراد قدرت میدهد تا در روابط بین فردی به بهترین شکل ممکن عمل کنند.
تمرینات روزانه
یکپارچهسازی آگاهی در روزمره
درگیر کردن خود با آگاهی در زندگی روزانه، اثرات آن را تقویت میکند. عادات سادهای مانند مکث برای ارزیابی خود و تمرینهای سپاسگزاری، راهی برای درک عمیقتر از خود فراهم میکنند.
روابط
تأثیر بر ارتباطات بین فردی
خودآگاهی نقش اساسی در تقویت روابط سالم دارد. درک احساسات و رفتارهای خود، همدلی را افزایش میدهد، مهارتهای ارتباطی و حل و فصل مشکلات را بهبود میبخشد.
چالشها
پیشگیری از موانع در خودآگاهی
در سفر کشف خود، چالشها نیز همراه میشوند. آدرس دادن به تعصبها، ترس از انعکاس بر روی خود و تأثیرات اجتماعی، گامهای مهمی در پیشگیری از این موانع میباشد.
نتیجهگیری
روانشناسی خویشتن داری یا “روانشناسی خویشتن داری”، بهعنوان پایهای اساسی در زمینه رشد شخصی و سلامت روانی ایستاده است. این سفر پیوسته، هنگامی که پذیرفته میشود، به درک عمیقتری از خود و دنیای اطراف منجر میشود. پرورش این آگاهی، مقاومت، هوش هیجانی و روابط غنیتر را به ارمغان میآورد.
همچنین شما میتوانید از پروپوزال رابطه خویشتن داری با سلامت روانی و جسمانی استفاده نمایید.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.