کارگاه آموزشی درمان اوتیسم
دوره تخصصی اوتیسم و روش‌های درمان آن
اوتیسم یا درخودماندگی، یک نوع اختلال رشدی در زمینه روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی شناخته می‌شود. علائم این اختلال تا سن سه سالگی ظاهر می‌شوند و علت اصلی آن هنوز تعیین نشده است. افراد مبتلا به این اختلال را به عنوان اوتیستیک یا درخودمانده نام می‌دهند، که در پسران بیشتر از دختران دیده می‌شود. عوامل مختلفی مانند وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و تحصیلات والدین تأثیر زیادی در بروز اوتیسم ندارند.
توجه : این پکیج به صورت کارگاه ضبط شده میباشد.
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در زمینه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر گذار است. افراد مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مرتبط با بازی دچار مشکلات هستند. برخی از این افراد رفتارهای آزارآمیز و پرخاشگرانه نیز اظهار می‌کنند. در برخی موارد، حرکات تکراری مانند دست زدن یا پریدن، واکنش‌های غیرمعمول به دیگران، علاقه بیش از حد به اشیاء یا مقاومت در برابر تغییر دیده می‌شود. حساسیت‌های غیرمعمول در حواس پنجگانه نیز ممکن است مشاهده شود.
هسته اصلی اختلال اوتیسم، اختلال در ارتباطات است. بر اساس آمارها، یک نفر از هر ۶۰ تا ۷۰ نوزاد متولد شده با این اختلال روبرو است. متخصصان معتقدند که عواملی مانند استرس و زندگی ماشینی نقشی در افزایش ابتلا به اوتیسم ایفا می‌کنند. مطالعات نشان می‌دهد که زنان دارای اضافه وزن یا دیابت، در صورت بارداری، با احتمال بیشتری به مواجهه با نوزادان مبتلا به اوتیسم می‌شوند.
روز آگاهی جهانی اوتیسم هر سال در دوم آوریل برگزار می‌شود و سازمان‌های مربوطه در سراسر جهان با همکاری برای ترویج تحقیقات، تشخیص، درمان و پذیرش جامعه افراد مبتلا به اوتیسم همکاری می‌کنند.
واژه‌شناسی اوتیسم
واژه “اوتیسم” از دو بخش تشکیل شده است: “اوتوس” به معنای خود و “ایسم” به معنای گرایش. اوتیسم به معنای خودگرایی و عدم توجه به محیط اطراف است و این واژه از زبان یونانی به زبان‌های مختلف منتقل شده است.
ضوابط تشخیص اوتیسم
برای تشخیص اوتیسم، حداقل باید حداقل ۶ مورد از ویژگی‌های ذکر شده در بندهای اول و دوم و سوم برآورده شود. این ویژگی‌ها شامل اختلال کیفی در تعامل‌های اجتماعی، ناتوانی در ایجاد روابط با همسالان، فقدان تمایل به تقسیم کردن شادی‌ها و احساسات مثبت با دیگران، و نقص در ارتباطی بر اساس زبان گفتاری یا عدم توانایی در حفظ جریان محاوره میباشد. همچنین، محدودیت‌ها و تکرارهای بیش از حد در رفتارها و علایق نیز باید مشاهده شود.
درمان اوتیسم
راهکار مؤثرترین برای درمان اوتیسم، توانبخشی است. برای ارائه بهترین خدمات به کودکان مبتلا به اوتیسم، باید به نکات زیر توجه کنیم:
کودک حتما باید تحت ویزیت یک روانپزشک کودکان و یک متخصص اعصاب و روان کودکان قرار گیرد.
به صورت مستمر و بهترین حالت هر روز، خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی را دریافت کند.
والدین و مربیان کودک باید روش‌های تقویت مهارت‌های ارتباطی از طریق مطالعه کتاب‌های مرتبط یا جلسات مشاوره که توسط کاردرمانی برگزار می‌شود، یاد بگیرند.
ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک باید توسط کارشناسان کاردرمانی انجام شود و در صورت لزوم، جلسات کاردرمانی ذهنی برگزار شود.
استفاده از موسیقی درمانی نیز به عنوان یک راه حل برای برقراری ارتباط با کودکان اوتیسم معرفی می‌شود. همچنین، فعالیت‌های نقاشی و گویندگی داستان به عنوان یکی از روش‌های مؤثر در آموزش کودکان اوتیسم تلقی می‌شود و والدین می‌توانند در یک گوشه از اتاق با نوشتن داستان‌های مناسب با سن کودک و با صدای بلند و دلنشین، به تربیت کودکان خود بپردازند.
تعریف اوتیسم
اوتیسم یک اختلال رشدی در مغز است که با آسیب به تقابلات اجتماعی و ارتباط، همچنین با ویژگی‌های تکراری و خاص تفکیک می‌شود. این علائم معمولا پیش از سه سالگی کودک ظاهر می‌شوند. اوتیسم بر بسیاری از قسمت‌های مغز تأثیر می‌گذارد و ریشه‌های این اختلال هنوز به طور کامل درک نشده است.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) شامل سندرم آسپرگر و (PDD_NOS) نیز می‌شود که علائم و نشانه‌های کمتری دارند.
اوتیسم دارای یک نشانه ژنتیک قوی است که با تعامل میان ژن‌ها یا گاهی با جهش ژنی به وجود می‌آید، اما این فرآیند بسیار پیچیده است.
در موارد نادر، اوتیسم به شدت با آسیب‌های اولیه در دوران رشد مرتبط است که ممکن است شامل فلزات سنگین، حشره‌کش‌ها و واکسین‌های دوران کودکی باشد. البته فرضیه واکسین‌ها زیستی رد شده و شواهد اندکی در اثبات آن وجود دارد.
شیوع اوتیسم شش نفر در هر هزار نفر است و در مردان چهار برابر بیشتر از زنان اتفاق می‌افتد. افزایش چشمگیر تعداد افراد مبتلا به اوتیسم احتمالا بهبود تشخیص و علایم بالینی افزایش یافته است؛ اما آیا شیوع اوتیسم نیز افزایش یافته است یا خیر، هنوز موضوعی برای تحقیق است.
والدین معمولا در دو سال اول زندگی کودک خود به نشانه‌های موجود توجه می‌کنند و مداخلات زودرس می‌تواند به کودک در یادگیری مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و حمایت فردی کمک کند. با این حال، تعداد اندکی از این کودکان به این مهارت‌ها دست پیدا می‌کنند.
در جامعه، نگرش به اوتیسم تغییر کرده است، برخی به درمان‌های ویژه اعتقاد دارند، در حالی که دیگران معتقدند که باید به عنوان یک تفاوت و نه اختلال در نظر گرفته شود.
درمان اوتیسم
مقدمه
اوتیسم یک اختلال نورولوژیک است که بر ارتباطات اجتماعی، زبان، و رفتار فرد تأثیر می‌گذارد. در این مقاله، به بررسی علل و راه‌های درمان اوتیسم خواهیم پرداخت.
درک اوتیسم
طبیعت طیفی
اوتیسم یک طیف گسترده است، به این معنا که افراد ممکن است از نظر نورولوژیک متفاوت باشند. این تنوع باعث می‌شود هر فرد به شیوه‌ای خاص با محیط ارتباط برقرار کند.
ویژگی‌های مشترک
اختلالات در ارتباطات، مشکلات در تعامل اجتماعی، و رفتارهای تکراری از ویژگی‌های مشترک افراد مبتلا به اوتیسم هستند.
معیارهای تشخیصی
برای تشخیص اوتیسم، معیارهای خاصی وجود دارد که بر اساس آن‌ها افراد تحت بررسی قرار می‌گیرند. این معیارها شامل الگوهای رفتاری و ارتباطات است.
رویکردهای درمان سنتی
درمان‌های رفتاری
یکی از روش‌های معمول درمان اوتیسم، استفاده از تکنیک‌های رفتاری است که به بهبود تعاملات اجتماعی و کنترل رفتارهای نامناسب کمک می‌کند.
داروها
در برخی موارد، استفاده از داروها می‌تواند به کاهش علائم اوتیسم و افزایش کیفیت زندگی فرد کمک کند.
مداخلات آموزشی
آموزش‌های خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم تدوین می‌شود تا بتوانند مهارت‌های اجتماعی و تعاملی خود را تقویت کنند.
درمان‌های نوظهور
رویکردهای کلی
رویکردهای کلی مانند تغییرات در رژیم غذایی، تمرینات فیزیکی، و مدیتیشن می‌توانند بهبودی در علائم اوتیسم را تسریع کنند.
فناوری‌های نوآورانه
استفاده از فناوری‌های نوین مثل واقعیت مجازی و بازی‌های تعاملی، به بهبود توانایی‌های افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند.
نتیجه‌گیری
درمان اوتیسم نیازمند رویکردهای گوناگون است. از روش‌های سنتی گرفته تا درمان‌های نوظهور، هرکدام می‌توانند در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم مؤثر باشند.
همچنین شما میتوانید از پکیج آموزشی بازی درمانی استفاده نمایید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.